Nigel Walraven werd gevraagd om mee te doen aan de 8 uurs-endurance race in Oschersleben. Op donderdag noteerde hij al snelle tijden, maar op vrijdag werd hij hard van de baan gereden en het was onzeker of hij kon rijden.
Uiteindelijk mocht hij starten en was het team aan het strijden voor het podium, tot een teamgenoot viel vanwege olie op de baan. Na een langdurige reparatie aan de Honda CBR1000RR SP was het podium uit zicht, maar wisten Walraven en teamgenoot Stephen Mercer veel ronden goed te maken. Tevreden werd na 8 uur de finish bereikt.
Vanwege eerdere prestaties op het Duitse circuit in Oschersleben, werd Nigel Walraven gevraagd om in het Jackson Racing team mee te rijden tijdens de 8 uurs-endurance race aldaar. De samenwerking was opgezet door Ten Kate en Nigel Walraven twijfelde geen seconde om deel te nemen aan dit wereldkampioenschap. Het Engelse Jackson team is befaamd omdat zij al sinds 1972 grote coureurs heeft voortgebracht. Huidige vaste rijder is John McGuinness, de coureur die 23 maal de Isle of Man TT wist te winnen. McGuinness kon niet en Walraven mocht zijn zitje overnemen. Naast hem reden de vaste rijder van het team, Stephen Mercer en de ingehuurde coureur David Drieghe. Het team nam deel in de Superstock klasse.
Het Endurance racen heeft veel moeilijkheden in zich wat de strijd extra spannend maakt. De Honda CBR1000RR SP moet zo afgesteld worden dat de drie coureurs er zo snel mogelijk op kunnen rijden. Dit vraagt veel aanpassingsvermogen van de coureurs. Daarbij heeft de Honda een grotere tank dan normaal, waardoor de balans heel anders is. Tijdens de race wordt er telkens tussen rijders gewisseld, de banden worden gewisseld, kleine aanpassingen kunnen worden gedaan en er wordt bijgetankt.
Op donderdag werden de eerste training en kwalificatie verreden. Walraven had enkele ronde nodig om zijn ritme te vinden en kon daarna competitieve tijden neerzetten. Tijdens de eerste kwalificatie noteerde hij de 7de tijd uit zijn groep, daarmee was hij slechts 0.3 seconde langzamer dan zijn ervaren endurance teamgenoot Mercer. Later op de avond werd er nog een nachttraining gedaan om te wennen aan het racen in het donker.
Op vrijdag begon Walraven goed aan de kwalificatie, maar bij het insturen van een bocht werd hij aan de binnenkant hard geraakt. Walraven werd in de lucht geworpen, maakte een buiteling en kwam hard op de grond terecht. Hij werd daarna naar de medische dienst gebracht, maar kreeg toestemming om verder te gaan. Wel had hij kneuzingen in zijn ribben en veel spierpijn in zijn schouders en benen. Het team kwalificeerde zich uiteindelijk op de 8ste plaats van de Superstock klasse, en 20ste van het hele veld.
Zaterdag startte de 8 uurs-race met een Le Mans start en Walraven kreeg de eer om dit te doen. Bij het zwaaien van de vlaggen rende Walraven naar zijn Honda en kwam goed weg, maar kwam in het gedrang en moest genoegen nemen met de 24ste plaats van het hele veld. Hij vond snel zijn ritme en baande zich een weg naar voren. Na een uur rijden had hij de 17de plaats (3de plaats in de Superstock klasse) behaald en kwam hij de pits binnen om de Honda over te geven aan Mercer.
Mercer reed stabiel en was in gevecht voor de tweede plek. Na zijn sessie mocht Drieghe het stokje overnemen. Na 15 ronden kwam Drieghe met vier andere coureurs op een oliespoor, waarna zij allen onderuit gingen. De Honda was flink beschadigd en Drieghe mocht van de medische dienst niet meer verder. Het Jackson Racing team incasseerde de tegenslag en begon de Honda weer te repareren. Het lukte het team, maar de reparaties hadden een uur geduurd. Vanwege het uitvallen van Drieghe moesten Walraven en Mercer de overige 4 uur samen volbrengen. Walraven stapte met een pijnlijk lijf op de Honda en reed de baan op als 27ste met 39 ronden achterstand op het team voor hem. Hij zette constante en snelle tijden neer die vergelijkbaar waren met de rijders op de kop van het veld, maar de strijd om het podium was weg. Ook tijdens Walraven’s laatste sessie in het donker klokte hij vaak bijna de snelste tijden van het gehele veld. Na het verstrijken van de 8 uur kwamen ze nog 19 ronden tekort op het team voor hen en moesten genoegen nemen met de 11de plaats in de Superstock klasse.
Het team was echter trots, want in de laatste 3 uur waren Walraven en Mercer 20 ronden ingelopen op het team voor hen en hadden zij 2 ronden goed gemaakt op het winnende team. Het hele team had een topprestatie geleverd in deze bizarre race.
Nigel Walraven: “Ik ben helemaal bekaf, m’n lijf doet pijn, maar wat was dit gaaf!!! Op vrijdagochtend werd ik er hard vanaf gereden en daar heb ik tijdens de race erg veel last van gehad. Helaas gefinished op de 11e plek van de Superstock, doordat een teamgenoot viel vanwege een oliespoor op de baan. Daarvoor waren we aan het strijden voor het podium! Het Jackson Racing team heeft fantastisch werk geleverd tijdens de wissels en om de Honda te repareren. Ook de Honda CBR1000RR SP was fantastisch, het blijft een genot om op die motor te racen! Dank aan Ten Kate dat zij dit mogelijk maakten.”
Walraven heeft nu een maand de tijd om te herstellen, zijn volgende race zal eind september plaatsvinden in het Duitse Hockenheim. Dan zal hij weer gaan strijden voor het Open Nederlandse Kampioenschap (ONK).
