Marc Márquez staat aan het begin van een lang hersteltraject nadat hij ruim drie weken geleden voor de vierde keer aan zijn arm is geopereerd. In een gesprek met Box Repsol vertelt de achtvoudig wereldkampioen hoe het met hem gaat en hoe zijn dagen er momenteel uitzien.
Het voelt alweer als een hele tijd geleden sinds we Marc Márquez voor het laatst op een MotoGP machine hebben gezien. De Italiaanse Grand Prix op het Autodromo del Mugello was voorlopig de laatste en het is dan ook nog niet duidelijk wanneer de Spanjaard terug zal keren in de MotoGP klasse.
Op 3 juni werd hij in de Verenigde Staten voor de vierde keer aan zijn rechterarm geopereerd en staat hem een lange herstelperiode te wachten. In een gesprek met Box Repsol vertelt de achtvoudig wereldkampioen over zijn herstel na de operatie aan zijn rechterarm en hoe het tot dit punt gekomen is.
Marc Márquez: “Ik heb veel bemoedigende berichten ontvangen van jullie, de fans. Die worden gewaardeerd, vooral in tijden als deze. Ik wil jullie laten weten hoe het met mijn herstel gaat.
Het idee dat ik misschien nog een operatie nodig zou hebben was er al sinds september vorig jaar. We controleerden mijn arm regelmatig om te zien wat er gebeurde met de breuk na de derde operatie. Toen het voorseizoen aanbrak wilde ik mezelf ervan overtuigen dat ik het kon met de uitdrukking “de kracht zit in de geest” als mijn motto. Maar toen het seizoen begon besefte ik dat de beperkingen erg groot waren. Mijn idee was om het hele seizoen mee te doen – aangezien het bot nog niet voor honderd procent geconsolideerd was na de derde operatie – terwijl ik mijn beperkingen kende en het ongemak verborg om de dagelijkse vragen te vermijden. Alleen mijn naasten wisten van de situatie.
Het beslissende moment kwam rond de Franse Grand Prix, toen alles in gereedheid werd gebracht voor een 3D CT-scan. We namen de beslissing om een nieuwe operatie te laten uitvoeren. De operatie in de Verenigde Staten verbaasde me enorm, door de manier waarop ze de pre-operatieve en postoperatieve periode hadden gepland. Dat is heel anders dan in Spanje. De postoperatieve periode verliep zeer snel, ik werd onmiddellijk ontslagen, kreeg toestemming om te vliegen en kon naar huis terugkeren. De voorbereiding daarentegen was zeer grondig gepland en alles was ruim van tevoren geregeld.
Vóór de operatie was ik zeer goed gehumeurd maar in de uren daarna voelde ik me slechter door de verdoving en door de pijn. Ik heb het twee of drie dagen slecht gehad, maar omdat dit niet de eerste keer was dat mijn arm werd geopereerd en ik al wist hoe het zou voelen, was ik me ervan bewust dat de pijn normaal was en dat die later wel zou verdwijnen.
Nu voel ik me best goed, want er is geen pijn. Ik heb mijn arm nog steeds geïmmobiliseerd en doe lichte passieve mobiliteitsoefeningen. Ik voel me gemotiveerd omdat het gevoel goed is. Ik kijk er naar uit om met het herstel te beginnen zodra de dokters me dat vertellen om te zien of mijn arm werkt zoals het hoort.
Mijn huidige gevoel is er een van hoop. Door de manier waarop ik reed en aan de races deelnam zag ik mezelf niet veel langer op de motor zitten – misschien nog een jaar of twee. Na de ingreep in Rochester is er hoop dat ik zonder pijn kan blijven racen en plezier kan hebben op de motor.
Ik wacht op een röntgenfoto die in week zes [na de operatie] zal worden gemaakt. Afhankelijk van hoe de uitslag van deze röntgenfoto is, zullen we de weg voor herstel kiezen. Tot die tijd geniet ik een beetje van een vakantie, want we kunnen nog niet 100% aan het herstel beginnen.
Op dit moment, hoewel het lijkt alsof ik veel vrije tijd heb, plan ik elke dag goed. Ik sta vroeg op en ga anderhalf uur wandelen. Daarna probeer ik mezelf bezig te houden met gesprekken met het team, met mijn familie of met dingen rond het huis. In de namiddag begin ik zachtjes aan mijn onderlichaam te werken en een beetje aan mijn linkerarm.
Soms sta ik stil bij motivatie en in mijn geval is de enige conclusie die ik kan trekken dat de mijne voortkomt uit passie en enthousiasme. Het blijft hetzelfde, ook al doe ik dit al meer dan tien jaar. Het zet me ook aan om na te denken over het doel, namelijk plezier maken en op een goed niveau wedstrijden rijden, zonder te lijden of pijn te hebben.
Ik moet zeggen dat ik niet alleen ben op deze weg naar herstel. Ik heb steun gekregen van rijders als Àlex Crivillé – die iets soortgelijks heeft meegemaakt -, Alberto Puig – met wie ik het meeste contact heb, omdat hij ook de Team Manager is van het Repsol Honda Team – en ook van Mick Doohan – omdat hij een aantal ernstige blessures heeft gehad. Zij zijn de mensen die mij het meest hebben geadviseerd en ik dank hen voor hun steun.
Rafa Nadal is ook een referentiepunt, want zelfs toen men dacht dat het gedaan was met hem, is hij in staat geweest de pijn te overwinnen en opnieuw te winnen. Ik was met hem op de Madrid Masters 1000. Ik weet wat hij allemaal heeft moeten doorstaan en daarom is hij voor mij een referentiepunt, want ook al is hij niet op zijn best, hij is wel in staat om toernooien als Roland Garros te winnen. Ik herinner me dat hij in een persconferentie toegaf dat de pijn zijn humeur veranderde, en ik begrijp dat.
Voordat ik afscheid neem, wil ik jullie nogmaals bedanken voor de steun die ik van jullie allemaal krijg. Ik beloof dat ik er alles aan zal doen om weer mee te doen en samen te genieten van mooie tijden.”
Racesport.nl Supporter
Bent u een trouwe bezoeker van deze website, wilt u het werk van het Racesport.nl redactieteam mede ondersteunen en daarnaast ook nog eens regelmatig kans maken op fantastische prijzen?
Word dan nu Racesport.nl supporter. Meer info: www.racesport.nl/supporter
