De afsluiter van het seizoen vond plaats op het zonovergoten Assen, tijdens de Battle of the Nations. Althans zondag was het schitterend weer, de dagen ervoor duidelijk minder. Maar dat was ook de dag om te schitteren; Johnny eindigde zondag als tweede maar het kampioenschap was al veilig gesteld, terwijl Harold de race won en plaats mocht nemen op de hoogste trede.
Vrijdag waren we aangekomen en terwijl normaal de tent op de paddock wordt opgezet, was nu een pitbox gehuurd. Enerzijds vanwege de koude weersomstandigheden en anderzijds vanwege het te vieren feestje.
Zaterdagochtend zou het nog kunnen regenen maar de voorspelling was dat het in de middag droog zou blijven. Niet dus. Tijdens de eerste kwalificatie om 10 over elf vertrok een ieder op regenbanden en Harold had toch op twee na snelste tijd te pakken. Johnny kreeg problemen met de koppeling en ging voortijdig de baan af. Het is best een goed gevoel dat een ieder zonder training direct een ritme moet ontwikkelen en is er meer sprake van een gelijk uitgangspunt.
Voor de tweede kwalificatie wordt er getwijfeld, aangezien de baan nog natte plekken vertoond en er wordt gesproken over een geheel natte baan achter in het circuit. Velen besluiten op zeker te gaan en op regenbanden te vertrekken, terwijl Harold weggaat op slicks en het eerst zelf wil ontdekken. Dat blijkt een goed keus, want nagenoeg overal is de baan droog en is de ideale lijn goed te berijden. Met een rondtijd van 1.52 blijkt Harold zich voor de tweede startpositie te hebben geplaatst, naast Atiba Belgrave die met 1.50 sneller is en Alan Östli met 1.54. Een eerste startrij, dat is voor Harold op Assen de eerste keer. Normaal had Johnny daar kunnen staan, maar die moest nog wachten tot Marcel met een vervangend onderdeel voor de koppeling zou komen. Marcel had als 3e broer besloten niet deel te nemen aan dit afsluitende evenement. Door de enkele ronden die Johnny heeft gereden komt hij verder achterin het startveld terecht op plek 19.
Als ook de andere gezinsleden en een aantal vrienden en sponsoren zijn gearriveerd maken ze zich klaar voor de eerste race. Harold staat 13 punten achter op Geert Schepens die de derde plaats in de competitie bezet en start vanaf plaats 11. Het is dus nog mogelijk, maar de wedstrijd begint als een Wet Race nu het daadwerkelijk weer is gaan regenen.
De rode lampen gaan uit en Harold duikt als eerste de bocht in. Ook na de Strubbe lijkt er niemand in de buurt te zijn en hij begint een afstand op te bouwen. Na 7 ronden geconcentreerd rijden leid hij de wedstrijd en het zou toch niet…? De droom spat uiteen als hij in wordt gehaald door een razendsnel opkomende Tonnie Nillessen. Tonnie blijkt goed in het ritme te zitten en alle vertrouwen in de regenbanden te hebben en gaat er vandoor. Als even later dan ook Geert Schepens voorbij komt, is Harold verrast. Snel omschakelen betekent vast in het wiel blijven zitten van Geert om een derde of tweede plaats op het podium te kunnen bemachtigen. Maar de gedachte om nog als derde te kunnen eindigen in de competitie kan terzijde worden geschoven. Geert draait de Strubbe in en lijkt kort te gaan met een kans op een highsider. Maar dat overkomt juist Harold als hij even snel het gas er op zet. Het achterwiel breekt uit en komt als een slag terug; hij wordt voor over het stuur geworpen en kan dan alleen maar verschrikkelijk balen. Johnny gaat daarna van de baan af. Niet omdat hij Harold heeft zien vallen want dat zou wel goed komen, maar door een kapotte koppeling kan hij de race niet eindigen, terwijl hij vanaf de negentiende startplaats toch flink heeft kunnen inlopen.
Harold kan zich na de val melden bij de Medische post maar heeft er nagenoeg niets aan overgehouden. De motor is op de rechterkant terecht gekomen en gelukkig is Marcel mee gekomen die de onderdelen vervangt en het geheel weer opnieuw en correct opbouwt. Met dank ook aan Chris van Thiel die een reserve gas set had liggen en beschikbaar stelde.
Uiteindelijk behaalt Ton Nillessen de eerste plaats met Geert en Alan op respectievelijk de tweede en derde plaats. In de B-groep zijn dat Eric Janusz, gevold door Ton Dofferhof en op drie Jan Petersen. Jan zou kampioen kunnen worden als hij Eric voorblijft, hetgeen nu niet is gelukt. Maar zondag heeft hij nog een kans.
Zaterdagavond volgt een samenzijn waar terug geblikt wordt op het eerste jaar Dutch Ducati Challenge. Veel deelnemers deden ook al jaren mee in de 3D-Cup en gebleken is dat het moeilijk is om 6 tot 7 race weekenden te organiseren met voldoende mensen aan de start. Voor het nieuwe jaar zullen we ons op wat minder wedstrijden moeten concentreren waar voldoende attractie tegenover staat. Dit zullen we in januari ventileren en vaststellen met z’n allen.
Twee pitboxen, die van Team Schepens en Team Kock zijn inmiddels deels samengetrokken en ingericht voor de afsluiting van een mooi seizoen Ducati Challenge en het kampioenfeest. Van Johnny weten we dat hij kampioen is, dus dat kan alvast uitgebreid worden gevierd. Een complete biertap en wijnbar zorgen ervoor dat er met z’n allen goed feest gevierd kan worden.
Zondagmorgen schijnt de zondag en het is fantastisch weer. De organisatie heeft voor vermaak en muziek op de paddock gezorgd en hun inzet wordt nu gelukkig ook gewaardeerd en ondersteund door de weersomstandigheden.
Om 13.50 uur gaat de tweede race in de Ducati Challenge van start en Harold is opnieuw goed weg, maar moet Alan Östli voor zich laten. Na twee ronden blijkt dat hij inloopt en kan hij Alan vervolgens een paar ronden verder, net voor de Geert Timmer chicane passeren. Hiermee neemt Harold de leiding en staat deze niet meer af.
Hij weet niet wat zich achter hem afspeelt; daar is het Geert Schepens die eveneens alle zeilen bij heeft gezet en de aansluiting heeft. Maar Johnny is nog sterker; hij weet van de negentiende startpositie een inhaalslag te maken en zelfs Geert van de tweede plaats te verdrijven door een uitremactie. Het lijkt er nog even op dat hij ook Harold nadert, maar die zet juist in de afsluitende ronden de snelste tijd met 1.48 en stelt zijn eerste zege zeker waarmee Harold op de hoogste trede van het podium komt in Assen. Johnny staat naast hem op 2 maar die is nu met de afsluitende race, de echte kampioen. Wat een afsluiting!
In de B-groep kan onze teammaat Jan Petersen ook nog steeds kampioen worden en zo ziet het er ook naar uit. Maar tegen het einde is Erik Janusz toch net wat assertiever en eindigt voor Jan op de tweede plaats en beslist daarmee het kampioenschap in zijn voordeel. Stefan van Kessel wordt eerste. Een verdiende tweede plaats in het kampioenschap voor Jan is het gevolg.
Marcel zorgt ervoor dat Johnny met het kampioen shirt aan het podium betreedt, zodat het in stijl wordt gevierd. Natuurlijk straalt Johnny om na 4 seizoenen telkens als tweede te eindigen in het kampioenschap nu eens de absolute winnaar te zijn. Hij ontvangt een prachtige beker van Cecile waarop alle circuits die dit jaar zijn aangedaan op zijn afgebeeld.
Racing team Kock heeft een druk jaar achter de rug door zowel de hele Ducati Challenge te beleven en daarnaast deel te nemen aan vele endurance wedstrijden, hetgeen we ook het nieuwe seizoen voortzetten.
Wij danken alle sponsoren en vrienden van Racing Team Kock heel hartelijk voor iedere vorm van ondersteuning!
