Finishpraat: Respect voor Van der Mark en Bendsneyder

De wekelijkse rubriek Finishpraat speelt in op actualiteit, combineert verleden met heden en haalt oude herinneringen op; kortom een verhaal voor de echte motorsportfan. In deze editie gaat het over de knappe zege van Michael van der Mark en de vreemde handelswijze van het team van Bo Bendsneyder.

Marc Márquez wordt momenteel – en terecht – geroemd door zijn comeback in de MotoGP na al zijn blessures. Michael van der Mark is dan slechts één keer in plaats van acht keer wereldkampioen geworden. Zijn comeback past in hetzelfde rijtje als Márquez. De BMW-rijder wist drie zware blessures te overwinnen en won afgelopen weekend voor het eerst sinds 1070 dagen een World Superbike race. Dit gebeurde op een natte baan, een specialiteit van Michael. Maar de overwinning telt er niet minder om. Toen Michael vorig jaar in Assen die angstaanjagende crash meemaakte vreesde ik voor het einde van zijn carrière. Hij was op dat moment 30 jaar en had een jaar eerder al twee zware blessures gehad. Dat zwabberende been na die keiharde landing zal ik niet snel meer vergeten. Wat een naar gezicht was dat. En dan misschien nog wel het ergste, de crash gebeurde niet door een fout van Michael, maar kwam door de motor. En dat was niet de eerste keer. Ik dacht toen; hoe kan hij ooit nog weer het vertrouwen en ritme op deze motor terugvinden?

Michael gaf zelf het antwoord. Hij bouwde vorig jaar langzaamaan zijn ritme weer op. Het moet super lastig zijn geweest om in de eindfase van het seizoen weer in te stromen na anderhalf jaar nauwelijks te hebben gereden. Daarnaast is het niveau in de World Superbike alsmaar verder gegroeid. Ik heb ook wel een paar gedacht; dit gaat heel lastig worden. Maar vanaf begin dit jaar was ik positief verrast over Michael’s snelheid. Na een goede winter – zijn eerste volledige voorbereiding in drie jaar – liet hij zien weer met de wereldtop mee te kunnen. Het enige wat nog mist om constant voor de podiumplaatsen te strijden is een goede eindfase van zijn races. Michael geeft alles vanaf het begin, een rijstijl en instelling wat hij zijn hele carrière al laat zien. Hij gaat altijd ‘all-in’ en daarom is het zo leuk om naar Michael te kijken. En op een natte baan zijn er maar heel weinig die Michael kunnen volgen. Dat liet hij afgelopen weekend in Magny-Cours zien. Alex Lowes kon wel met hem mee, maar moest het bekopen met een crash. Zijn geblesseerde teamgenoot Toprak Razgatlioglu legde het als volgt uit: “Het was een geweldige rit. Michael reed zonder risico en erg soepel. Het was een verdiende overwinning”. En daar heb ik eigenlijk niets aan toe te voegen. Het werd een zeer succesvol weekend voor de Nederland op Magny-Cours. Jeffrey Buis won een World Supersport 300 race en Glenn van Straalen pakte een podiumplaats in de World Supersport.

Tijdens de Grand Prix van San Marino waren de Nederlanders minder gelukkig. Vooral Bo Bendsneyder, die aankondigde dat hij uit het Preicanos Racing Team is gezet. Het Spaanse team waar hij nu voor het vierde jaar voor uitkomt heeft – op zijn zachtst gezegd – lang niet altijd alles goed op de rit gehad. Ondanks dit alles was Bo een gentleman en bleef achter zijn team staan. Het was respectvol geweest als het team en de nieuwe eigenaar dezelfde stijl hadden aangenomen. Ondanks allerlei beloftes – waaronder dat Bo het seizoen zou mogen afmaken – werd hij vroegtijdig op straat gezet. De 25-jarige coureur gaf zelf eerlijk aan dat de prestaties niet goed zijn. Maar als er in het team geen klimaat is om te presteren en er telkens veel onzekerheden zijn, is het eigenlijk ook onmogelijk om goede uitslagen te rijden. Ik heb het interview na de race met Ziggo Sport geluisterd en merkte dat ik gedurende Bo zijn sterke verhaal (respect voor de wijze waarop hij wist te verwoorden) steeds kwader werd op de mensen van het team. Ik hoorde hem zelfs zeggen dat er binnen het team gestemd was over wie er mocht blijven. Dat is al bizar, maar Bo had die stemming gewonnen en moet nu alsnog het veld ruimen. Een absurde situatie. Maar ook zijn teamgenoot Jaume Masia – die dus mag blijven naast Daniel Muñoz – heeft een zeer moeizaam jaar, terwijl de Spanjaard vorig jaar nog Moto3 wereldkampioen werd. Masia en Bo kunnen het heel goed met elkaar vinden en vonden ook steun bij elkaar terwijl er allerlei ongewone dingen binnen het team gebeurden. Na bijna negen Grand Prix seizoenen had Bo een veel beter afscheid verdiend. Natuurlijk waren de prestaties niet altijd goed, maar qua pure snelheid is er bijna geen andere Nederlander die aan Bo kan tippen. En hij heeft als enige Nederlander ooit een podiumplaats in de Moto2 behaald. En zoals Bo het zelf mooi vertelde in het interview; “Hopelijk worden dat er snel meer.” Ik denk nog steeds dat de World Supersport een prachtig decor voor Bo kan zijn. Ik hoop dat we hem gaan terugzien en dat hij daar de motivatie voor gaat vinden, zodat Bo nog een keer zijn ware potentieel kan laten zien. Want die kans heeft hij absoluut verdiend.

Tot volgende week,
Asse Klein

Volg Racesport.nl ook via de onderstaande social mediakanalen

Facebook | Instagram |  X | Threads | YouTube