De wekelijkse rubriek Finishpraat speelt in op actualiteit, combineert verleden met heden en haalt oude herinneringen op; kortom een verhaal voor de echte motorsportfan. In deze editie schrijft Asse Klein over de bijzondere MotoGP zege van Aleix Espargaro met Aprilia en hoe hij heeft genoten van onze Nederlandse Moto2 rijders.
Ik begin mijn verhaal bij Valencia 2018. Tijdens dit zeer regenachtige weekend zit ik bij de jaarlijkse MotoGP teammanagers persconferentie, die altijd bij de laatste Grand Prix wordt gehouden. Namens Aprilia zit daar technisch directeur Romano Albesiano, die moet uitleggen dat het weer een moeizaam seizoen is geweest. Albesiano krijgt onder andere vragen of Aprilia op lange termijn nog wel in de MotoGP blijft en of zij met hun beperkte middelen wel meerwaarde kunnen leveren in het sterke veld. Allemaal lastige vragen voor Albesiano, waarbij hij aangeeft dat er hard gewerkt wordt aan nieuwe ontwikkelingen om verder naar voren te komen en dat hij er vertrouwen in heeft dat dit gaat lukken. Op dat moment zou niemand geloven – zeker ik niet – hoe zij er vier jaar later voor zouden staan.
Aleix Espargaro was voor de Grand Prix van Argentinië 2022 de enige van de huidige MotoGP coureurs die nog geen GP-zege achter zijn naam had staan. En dat terwijl de 32-jarige coureur dit weekend zijn 200e MotoGP race en 283e GP in totaal reed. Aleix Espargaro was jarenlang zo’n rijder die je er goed bij kon hebben, maar niet iemand die opgewassen zou zijn tegen de absolute natuurtalenten in de MotoGP. Toch heeft de Spanjaard voor zijn komst naar Aprilia ook al een belangrijke bijdrage geleverd aan de ontwikkeling bij Suzuki, waardoor Maverick Vinales en later Alex Rins en Joan Mir races konden winnen. Toen Espargaro zich in 2017 bij het Aprilia RS-GP project aansloot, dacht niemand dat dit ooit een winnende combinatie zou worden. Het eerste podium vorig jaar op Silverstone werd al als een overwinning gevierd. Na vele ups en downs kwam afgelopen weekend dan eindelijk de droom van Aprilia en Aleix uit: winnen in de MotoGP. En gezien de manier waarop is deze zege dan ook dik en dik verdiend. Als bonus is de Aprilia-rijder nu koploper in het wereldkampioenschap; ongekend! Maar er is meer ongekend aan dit MotoGP-seizoen, want na drie races hebben er negen verschillende rijders op het podium gestaan. In dit lijstje ontbreken onder andere nog Francesco Bagnaia, Joan Mir, Marc Marquez en Jack Miller. En ook bijzonder: de dominante Japanse merken – Yamaha, Honda en Suzuki – wachten nog op een overwinning in 2022, terwijl KTM, Aprilia en een klanten Ducati al wel hebben gewonnen. Waar gaat dit seizoen eindigen? Zeg jij het maar..
Even terug naar Aprilia, want de fabriek uit Noale heeft niet zo’n rijke geschiedenis in de koningsklasse, maar wel in de lichtere klassen. De allereerste Grand Prix zege wordt in de 250cc behaald door Loris Reggiani, die zijn thuisrace op Misano in 1987 weet te winnen. Meer Aprilia succes zou pas in de jaren 90 volgen. De eerste 125cc zege werd in 1991 gescoord door Alessandro Gramigni, die een jaar later de eerste wereldtitel voor de Italiaanse fabrikant zou binnenhalen. In 1994 volgde de eerste 250cc wereldtitel door Max Biaggi. Aan de wereldtitels zat ook een Nederlands tintje, want technisch manager Jan Witteveen zorgde ervoor de Aprilia tweetakten in die jaren zo verschrikkelijk hard liepen. Wil je een mooi voorbeeld daarvan zien? Kijk dan maar eens naar de 250cc race op Catalunya, de beslissende race van het WK 1994 waar Biaggi de wereldtitel pakte. Zijn Aprilia liep als een kogel!
35 jaar na de eerste GP-zege, heeft Aprilia nu ook een MotoGP overwinning op zak. Vier jaar na die persconferentie in Valencia kan Albesiano alsnog met een volmondige “JA” de vraag beantwoorden of Aprilia meerwaarde kan leveren in de MotoGP. En dat is niet alleen op basis van resultaten, want tegenwoordig kijken andere fabrikanten ook al qua techniek en aerodynamica bij Aprilia af. Iets wat een aantal jaar geleden ondenkbaar zou zijn. Daarnaast heeft laatbloeier Aleix Espargaro de status van MotoGP toprijder ondertussen meer dan verdiend. Grote klasse Aprilia en Aleix!
Ook wil ik het graag nog even over de Nederlandse Moto2 rijders hebben. Bo Bendsneyder draaide een sterk weekend in Argentinië met een negende plaats in de race en kwalificatie. Een rijder die (te) vaak bekritiseerd wordt. Soms terecht, maar ook vaak niet en zeker niet de manier waarop. In Argentinië heeft hij weer laten zien met de top-tien van het sterke Moto2 veld mee te kunnen en dat op een circuit waar hij voorheen niet succesvol was. Dat moet hem vertrouwen geven voor meer mooie resultaten in 2022! Daarnaast heb ik met (positieve) verbazing zitten kijken naar het optreden van Zonta van den Goorbergh in de kwalificatie. De 16-jarige coureur van RW Racing GP plaatste zich via Q1 voor Q2 en kwalificeerde zich als veertiende (!) voor zijn derde Grand Prix op een circuit waar hij aan het begin van de dag nog geen meter op had gereden. Vooral de manier waarop – met zeer constante rondetijden – vond ik fantastisch om te zien. Vooraf was ik best wel sceptisch over de mega stap van Zonta naar de Moto2, maar toe nu toe snoert hij iedereen – inclusief mij – volledig de mond. Prachtig om te zien! Dat hij in de race vroeg onderuit ging hoort bij het leerproces. En of we dit nu iedere race mogen verwachten? Natuurlijk niet! Maar met dit soort weekenden laat Zonta wel zien wat voor een talent er in hem schuilt. Ga zo door Bo en Zonta!
Tot volgende week,
Asse Klein
Racesport.nl Supporter
Bent u een trouwe bezoeker van deze website, wilt u het werk van het Racesport.nl redactieteam mede ondersteunen en daarnaast ook nog eens regelmatig kans maken op fantastische prijzen?
Word dan nu Racesport.nl supporter. Meer info: www.racesport.nl/supporter
