Finishpraat: Hoe Mang de 250cc wereldtitel in 1982 door samenspel van Fransen verloor

De wekelijkse rubriek Finishpraat speelt in op actualiteit, combineert verleden met heden en haalt oude herinneringen op; kortom een verhaal voor de echte motorsportfan. Deze editie gaat over hoe Toni Mang de 250cc wereldtitel in 1982 door samenspel van Fransen in eigen huis verloor. En dit overigens zeer sportief oppakte.

Anton Mang maakte begin jaren 70 onderdeel uit van het team van de Duitse coureur Dieter Braun. Later begon Mang zelf met racen. De Duitser werd niet bekend onder de naam Anton, maar onder zijn bijnaam wat later zijn roepnaam werd: Toni. Mang liet zien dat hij talent had en dat leverde hem eind jaren 70 een fabriekscontract bij Kawasaki op. Op dat moment was de Zuid-Afrikaan Kork Ballington de grote man bij Kawasaki, die meerdere wereldtitels behaalde in de 250cc en 350cc. Begin jaren 80 nam Mang het stokje van Ballington over als Kawasaki-toprijder in de 250cc en 350cc, terwijl de Zuid-Afrikaan zich meer ging richten op de 500cc. In 1980 werd Mang wereldkampioen 250cc. In de 350cc werd hij tweede achter Jon Ekerold. Een jaar later pakte Mang een dubbele wereldtitel, net zoals zijn merkgenoot Ballington dat in 1978 en 1979 had gedaan. In 1982 wilde Mang opnieuw voor de dubbel gaan. Dat was ook zijn laatste kans, want de 350cc zou eind 1982 ophouden te bestaan.

De focus in dit verhaal ligt op de 250cc klasse in 1982. Er stonden twaalf races op het programma. De eerste Grand Prix voor de 250cc was in Frankrijk en deze race zou een belangrijke rol spelen in het wereldkampioenschap. Daarvoor was al de Grand Prix van Argentinië en Oostenrijk verreden, maar in die tijd kwamen nog niet alle klassen tijdens ieder evenement aan de start. De Grand Prix van Frankrijk werd verreden op Nogaro. Le Mans en Paul Ricard waren de gebruikelijke Franse circuits. In 1978 had de Franse bond ook al eens gekozen voor Nogaro, een circuit dat qua layout en accommodatie niet Grand Prix waardig was. De rijders waren dan ook absoluut niet blij dat Nogaro in 1982 weer op de kalender stond. Maar er was hen beloofd dat het circuit en accommodatie verbeterd zou zijn. Dat bleek niet het geval. Alle toprijders in de 500cc staakten, dit zorgde ervoor dat privérijder Michel Frutschi de koningsklasse wist te winnen. Maar ook in de overige klassen staakten bijna alle fabrieksrijders. Zoals bijvoorbeeld Mang (Kawasaki) en Carlos Lavado (Yamaha). Maar in de 250cc waren ook veel goede Franse rijders waaronder Mang’s teamgenoot Jean-Francois Baldé, die wel hun thuisrace wilden rijden. De Kawasaki-fabrieksrijder had veel Franse sponsors en vond dat hij moest rijden, iets wat zijn collega fabrieksrijders niet konden waarderen. Dat Baldé zich er ook niet helemaal lekker bij voelde was te zien dat hij zich in de 250cc race (de 350cc race won hij overigens wel) liet terugzakken. Later kwam hij toch weer naar voren, maar het was de Franse privérijder Jean-Louis Tournadre die zijn eerste Grand Prix overwinning behaalde. Baldé werd tweede en scoorde dus geen 15 maar 12 punten. Terwijl hij gezien zijn snelheid wel had kunnen winnen. Deze 3 punten die Mang’s teamgenoot Balde liet liggen en aan Tournadre ‘gaf’, zou een cruciale rol spelen in de beslissing van het WK.

Ondanks dat Mang de eerste race had gemist, was hij nog steeds de grote favoriet voor de wereldtitel. Drie van de vier daaropvolgende races werden gewonnen door Mang. Maar Tournadre reed met zijn privé Yamaha TZ 250 uitstekend en scoorde meerdere podiumplaatsen. Na de vijfde race in België had Mang wel de leiding in het WK overgenomen van Tournadre, al was het verschil slechts 1 punt. In Joegoslavië volgde een belangrijk moment. Mang werd in de race door Lavado van de motor getikt en Tournadre werd derde, waardoor de Fransman weer 9 punten voorstond. In de daaropvolgende races kwam Mang steeds weer iets dichterbij, maar omdat Tournadre constant bekeken in de top van het veld finishte liep hij niet hard in. Met nog drie races te gaan was het verschil 2 punten in het voordeel van Tournadre. In de 350cc was Mang al goed onderweg richting prolongatie van zijn wereldtitel en het zag er in de 250cc ook goed uit, want hij moest deze privérijder toch wel kunnen verslaan?

In Brno sloeg Tournadre een belangrijke slag. Mang werd na een uitstapje buiten de baan slechts achtste. Tournadre werd in lastige omstandigheden (natte plekken op de baan) tweede. 11 punten was het verschil en gezien er in die tijd nog maar 15 punten gescoord kon worden voor overwinning, begon het er goed uit te zien voor de Fransman. De voorlaatste race op Mugello won Mang, maar Tournadre scoorde knap een cruciale tweede plaats. De laatste race was op het razendsnelle circuit van Hockenheim. Tevens de thuisrace van Mang. Tounadre moest vierde worden als Mang zou winnen. Dat was voor de Fransman met zijn langzamere Yamaha op de lange rechte stukken van Hockenheim nog een hele uitdaging. Tournadre kwalificeerde zich slechts als twaalfde, wat de Duitsers extra hoop gaf voor een wereldtitel van Mang. In de race reed Mang zich met vier andere rijders – waaronder een aantal Fransen – zich los. Tournadre reed in de tweede groep en een zesde plaats leek dus het maximale. Dat zou bij winst van Mang niet genoeg zijn voor de wereldtitel. Mang deed wat hij moest doen; hij reed zich los van de concurrentie en won de race.

Daarachter ontstond er een strijd tussen Frankrijk en Duitsland. De Fransen schoten Tournadre te hulp. Christian Estrosi had zich laten terugzakken vanuit de kopgroep. Ook een andere Fransman Patrick Fernandez schoot zichtbaar Tournadre te hulp. De strijd in de tweede groep ging uiteindelijk om de vierde plaats. Manfred Herweh mengde zich ook hierin en probeerde als landgenoot van Mang de vierde plaats te pakken. In de slotfase maakten Estrosi en Fernandez het Herweh zo lastig, dat Tournadre zich los kon rijden. De Duitse fans zagen het spel van de Fransen voor hun neus gebeuren. Onder luid boe-geroep van het Duitse publiek kwam Tourandre als vierde over de finish en pakte zo de wereldtitel. Want Tournadre had 1 punt meer dan Mang in de eindstand. Als Baldé wel had gewonnen in Nogaro, was Mang wel wereldkampioen geweest. Mang toonde zich een waardig verliezer. Bij binnenkomst was hij de eerste die Tournadre feliciteerde. Op het podium gaf hij zijn fles campagne aan wereldkampioen Tournadre. De Franse coupe was geslaagd! Later op de dag konden de Duitsers alsnog juichen toen Mang wel de 350cc wereldtitel veiligstelde. Tevens de allerlaatste race van deze klasse. Later zou Mang op 38-jarige leeftijd nog voor de vijfde keer wereldkampioen worden. Dit deed hij als Honda-coureur in de 250cc in 1987. Tournadre zijn succes bleek eenmalig te zijn. Na een uitstekend seizoen 1982 finishte hij met de nummer 1 op zijn kuip nooit in de top-tien in 1983. Ook had hij een aantal blessures en zou hij zelfs een jaar na zijn wereldtitel stoppen met racen. Later in de jaren 80 kwam Tournadre nog wel weer terug, maar zou nooit meer aansprekende resultaten behalen. Tournadre won één Grand Prix in zijn carrière – de stakingsrace in Nogaro in 1982 -, maar is wel wereldkampioen 250cc geworden. En gezien zijn mindere materiaal was dat een knappe prestatie.

Tot volgende week,
Asse Klein

Volg Racesport.nl ook via de onderstaande social mediakanalen

Facebook | Instagram |  X | Threads | YouTube