Finishpraat: Grand Prix zeges van wildcardrijders

De wekelijkse rubriek Finishpraat speelt in op actualiteit, combineert verleden met heden en haalt oude herinneringen op; kortom een verhaal voor de echte motorsportfan. Deze editie gaat over successen van wildcardrijders in de Grand Prix.

De manier waarop wildcardrijders worden ingezet is in de loop van de motorsportgeschiedenis flink verandert. Tegenwoordig zien we in de MotoGP nog wel eens een wildcardrijder aan de start, maar dat is dan praktisch altijd een MotoGP testrijder. Dat een wildcardrijder nog voor een verrassing kan zorgen liet Dani Pedrosa dit jaar zien. Het leverde de kleine Spanjaard net geen podiumplaats op. In de Moto2 en Moto3 worden er nauwelijks nog wildcards uitgedeeld. Een voorbeeld van een wildcard in de Moto2 is Mattia Pasini die afgelopen jaar tijdens de Italiaanse GP’s voor het Nederlandse Fieten Olie Racing GP uitkwam.

Maar in het verleden was een wildcard voornamelijk bedoelt voor thuisrijders om voor eigen publiek een Grand Prix te kunnen rijden. De nationale bond mocht jaarlijks een aantal nationale rijders belonen met een start in de Grand Prix. Zo hebben er in het verleden ook veel Nederlandse rijders die normaal gesproken uitkwamen in het ONK of EK een Grand Prix start achter hun naam in voornamelijk de 125cc en 250cc klasse. In de vorige eeuw ging dat regelmatig om zo’n drie of vier rijders per klasse. De laatste jaren werd dit steeds minder. Als ik het mij goed herinner waren Thomas van Leeuwen, Jasper Iwema, Jorel Boerboom en Ryan van de Lagemaat de laatste Nederlanders die met een Moto3 of Moto2 wildcard tijdens de TT Assen in actie kwamen. Veelal rijden de wildcardrijders tijdens alle GP’s over de wereld in het achterveld. Maar het kan ook anders. Het is zelfs meerdere keren gebeurt dat een wildcardrijder een Grand Prix wist te winnen.

De allerjongste Grand Prix zege staat zelfs op naam van een wildcardrijder. Can Öncü pakte in 2018 de Red Bull Rookies Cup titel en mocht tijdens de laatste Moto3 race van dat jaar in Valencia deelnemen met een wildcard. Öncü was op dat moment slechts 15 jaar en 115 dagen oud. De Turkse rijder voelde zich op een natte baan als een vis in het water en won de race bij zijn Grand Prix debuut als wildcardrijder. Het zou ook (voorlopig) zijn enige Grand Prix zege zijn. Öncü racet momenteel in de World Supersport. Zijn record als jongste Grand Prix winnaar zal hoogstwaarschijnlijk blijven staan, aangezien het tegenwoordig pas mogelijk is om vanaf 18 jaar deel te nemen aan de Grand Prix.

Het meest bekende voorbeeld van een ‘wildcardzege’ in de MotoGP is Troy Bayliss op Valencia in 2006. Bayliss reed de laatste Grand Prix van het seizoen nadat hij eerder dat jaar World Superbike kampioen was geworden. Het was enkel geen officiële wildcard, omdat Bayliss als vervanger van de geblesseerde Sete Gibernau in het Ducati fabrieksteam reed. Het maakt de zege van Bayliss – tijdens zijn eenmalige optreden dat jaar – er niet minder knap en spectaculair om. Maar de meeste officiële wildcardzeges werden door Japanse rijders op Suzuka behaald. In Japan bleven de rijders in het verleden vaak wat langer in eigen land racen en daarnaast hadden zij door de Japanse fabrikanten ook de beschikking over het nieuwste fabrieksmateriaal. De combinatie van circuitervaring, talent en het juiste materiaal bleek een sterke combinatie te zijn.

Zo wist in 2002 Osamu Miyazaki met een wildcardoptreden de kletsnatte de 250cc race te winnen op Suzaka. Bekendere voorbeelden waren er eind jaren 90. In 1998 en 1997 wist Daijiro Kato met een wildcard de 250cc race in Japan te winnen. Vanaf 1999 werd Kato een permanente Grand Prix rijder. 1998 is een bijzonder jaar op het gebied van wildcardrijders. Na de 250cc race in Suzuka van 1998 werd zelfs het complete podium bezet door thuisrijders met een wildcard. Achter Kato werd Shinya Nakano tweede en Naoki Matsudo derde. Tetsuya Harada – tevens Japanner – werd de beste niet wildcardrijder op een vierde plaats. In 1998 werd er later in het jaar nog een 250cc race gewonnen door een wildcardrijder. Ditmaal door Aprilia testrijder Marcellino Lucchi die zijn thuisrace in Mugello won. In de 500cc streed Norifumi Abe in 1994 – met een wildcard – voor de winst in de 500cc race. Abe ging onderuit, maar zijn rijstijl en vechtlust viel bij veel fans in de smaak. Abe zou in 1996 en 2000 wel zijn thuisrace als permanente Grand Prix rijder winnen. In 1991 won Noburo Ueda tijdens zijn Grand Prix debuut op Suzuka, maar de Japanner zou vervolgens het hele seizoen als permanente rijder afmaken. In 1987 – toen de Japanse GP na 20 jaar terugkeerde op de kalender – was er gelijk een zege voor een Japanse rijder: Masaru Kobayashi won de natte 250cc wedstrijd.

Naast Japanners wisten Amerikanen ook in eigen land met een wildcard te winnen. In 1989 nam John Kocinkski met een wildcard deel aan de Grand Prix van Japan en Amerika. Beide 250cc races won Kocinski. In 1990 zou de Amerikaan een permanente Grand Prix rijder worden en gelijk de 250cc wereldtitel veroveren. Een minder bekende naam is de 250cc winnaar van 1988 op Laguna Seca: Jim Filice. De Amerikaan won zeer verrassend zijn thuisrace, tevens de allereerste Grand Prix verreden op Laguna Seca. Een jaar later Filice tweede worden achter zijn landgenoot en tevens wildcardrijder Kocinski. Ondanks zijn successen in eigen land zou Filice nooit doorbreken als Grand Prix coureur.

In deze lijst kunnen maar zo nog een aantal wildcardsuccessen ontbreken. Weet jij nog een rijder die met een wildcardoptreden een Grand Prix won? Laat het dan zeker even weten met een reactie op social media of een mailtje naar Racesport.

Tot volgende week,
Asse Klein

Volg Racesport.nl ook via de onderstaande social mediakanalen

Facebook | Instagram |  X | Threads | YouTube