De wekelijkse rubriek Finishpraat speelt in op actualiteit, combineert verleden met heden en haalt oude herinneringen op; kortom een verhaal voor de echte motorsportfan. In deze editie staat Carlos Lavado centraal. Op dit moment is hij nog de succesvolste Grand Prix coureur uit Zuid-Amerika. Maar voor hoe lang nog?
Grand Prix rijders uit Venezuela. Voor de jonge fans is dat maar moeilijk voor te stellen. Toch kwamen er in de jaren 70 en 80 meerdere topcoureurs uit het Zuid-Amerikaanse land. Door deze sterke rijders in combinatie met de steun van de Venezolaanse Yamaha-importeur Venemotos en Venezolaanse motorsportbond werd er zelfs tussen 1977 en 1979 drie keer een Grand Prix georganiseerd. Johnny Cecotto en Carlos Lavado waren de bekendste rijders uit Venezuela. Cecotto won in totaal 14 keer een Grand Prix, verdeeld over de 250cc, 350cc en 500cc. Cecotto pakte één wereldtitel in de Grand Prix en dat was in 1975 – zijn debuutjaar – in de 350cc klasse. In de 500cc zijn was zijn beste eindklassering in 1978 toen hij derde werd net voor Wil Hartog (vierde) en achter Kenny Roberts en Barry Sheene. Lavado was nog succesvoller, maar enkel niet in de 500cc. Maar daarover later meer. Naast deze twee rijders heeft er nog een Venezolaan een Grand Prix gewonnen. Iván Palazzese won in 1982 twee keer een 125cc Grand Prix. Palazzese had een indrukwekkende entree in de Grand Prix wereld. Op 15-jarige leeftijd deed hij met een wildcard mee aan de Venezolaanse Grand Prix in 1977 toen hij in de 125cc race een derde plaats wist te behalen achter Angel Nieto en Anton Mang. Palazzese was op dat moment de jongste rijder die ooit op een Grand Prix podium stond. Er moet wel bij verteld worden dat tijdens deze Grand Prix in Venezuela veel rijders afwezig waren vanwege de hoge reiskosten. In 1983 en 1984 was Palazzese – als teamgenoot van Lavado – enkele keren dichtbij een 250cc zege. In 1983 finishte Palazzese tweede tijdens de TT Assen achter Lavado. Palazzese zou helaas maar 27 jaar worden. In 1989 kwam de Venezolaan om het leven tijdens een tragische crash op Hockenheim.
Terug naar Lavado. Hij werd geïnspireerd door de successen van zijn landgenoot Cecotto. In 1978 neemt Lavado voor de eerste keer deel aan een Grand Prix in zijn thuisrace. Hij wordt gelijk tweede in de 250cc. Een jaar later wint hij de 350cc-race tijdens de Grand Prix van Venezuela. In deze twee seizoenen neemt Lavado ook enkele keren deel aan GP in Europa, maar zonder succes. In 1980 racet hij een volledig GP-seizoen in de 250cc en 350cc klasse. Lavado is een coureur van de Venezolaanse Yamaha-importeur Venemotos. In 1980 wint de – op dat moment – 24-jarige coureur zijn eerste Grand Prix op Europese bodem. Dit doet hij op een natte baan tijdens de 250cc race tijdens de TT Assen van 1980. Lavado was altijd sterk in lastige omstandigheden en racete graag op het TT Circuit Assen. Maar ook kwam tijdens dat seizoen een andere kenmerk van hem naar voren. Het was bij Lavado regelmatig “alles of niets” in de races. Dat zorgde ervoor dat hij – in combinatie met zijn vriendelijke glimlach en herkenbare snor – erg populair werd, maar ook regelmatig geblesseerd raakte. Dit zorgde er ook voor dat hij 1980, 1981 en 1982 meerderde GP’s moest missen.
Eind 1982 wordt de 350cc klasse opgeheven en richt Lavado zich samen met Venemotos Yamaha op de 250cc klasse. En met succes! In 1983 winst Lavado vier races – waaronder de TT Assen – en pakt zij eerste 250cc wereldtitel. De Yamaha-rijder slaagt er niet om zijn wereldtitel te prolongeren. Lavado is in 1984 te wisselvallig. Hij wint ook maar één Grand Prix en je raadt al weer waar: in Assen. In 1985 zijn de Honda’s van Freddie Spencer en Anton Mang te sterk. Tijdens de TT Assen is het deze keer nat, perfecte condities voor Lavado. Maar in zijn “alles of niets” poging ging hij onderuit. Een jaar later – 1986 – wint Lavado voor de vierde en laatste keer in Assen. In totaal pakt hij zes zeges in elf races en wordt voor de tweede keer 250cc wereldkampioen. Vanaf dat moment worden Lavado’s prestaties minder. Een belangrijke reden is dat Honda op dat moment een betere motor in de 250cc klasse heeft. Een andere reden: Lavado zit zeer regelmatig geblesseerd op de motor. Wel weet hij in 1987 nog wel één keer te winnen in Rijeka, tevens zijn laatste GP-overwinning. Na twee teleurstellende seizoenen wordt Lavado in 1989 bij Venomotos Yamaha vervangen door het Braziliaanse talent Alexander Barros. Tot eind 1992 zou Lavado voor meerdere merken – waaronder Aprilia en Gilera – rijden in de 250cc voordat hij zijn racecarrière zou beëindigen. Lavado won in totaal 19 GP’s en behaalde twee wereldtitels waarmee hij nog steeds de succesvolste motorcoureur uit Venezuela en tevens Zuid-Amerika is. Ook Barros kwam niet aan het aantal zeges van Lavado. Maar het is nog maar de vraag hoe lang Lavado deze status zal behouden, aangezien het megatalent David Alonso – afkomstig uit Columbia – vorig jaar op 17-jarige leeftijd al vier GP’s wist te winnen.
Tot volgende week,
Asse Klein
