Exclusief interview met Danilo Petrucci – deel 1: “Mijn laatste gedachte was dat ik dood zou gaan”

Danilo Petrucci heeft al een heel bijzondere carrière achter de rug. Van de Superstock naar de MotoGP en via de Dakar Rally en het MotoAmerica kampioenschap weer terug in de World Superbike paddock. De goedlachse Italiaan is een favoriet bij velen en afgelopen donderdag spraken we hem voor een exclusief interview. 

Hij zal voor velen geen introductie nodig hebben, met zijn enthousiaste karakter weet hij velen binnen enkele ogenblikken om te toveren tot fan. Danilo Petrucci was jarenlang actief in de MotoGP klasse en rijdt sinds vorig jaar weer in het World Superbike kampioenschap. Dat doet hij zeker niet onverdienstelijk want tot dusver heeft hij al vijf keer op het podium gestaan.

Zijn bijzondere carrière leek echter eerder dit jaar tot een abrupt einde te komen. Een zeer ernstige crash tijdens een motorcrosstraining in Italië resulteerde in meerder breuken in zijn kaak, schouder en sleutelbeen. Door zijn kaakbreuk praat Petrucci nu anders en zijn schouder hindert hem nog steeds.

Aanvankelijk stond dit één-op-één interview met de Italiaan al gepland in Assen maar dat was daags na zijn ernstige crash. In Race 1 op het TT Circuit Assen was het nota bene zijn vervanger Nicholas Spinelli die ook nog eens de overwinning wist te behalen onder half natte / half droge omstandigheden.

Lees: Danilo Petrucci mist Assen definitief, Nicholas Spinelli als vervanger

Afgelopen donderdag hadden we de kans om dit interview in te halen en gelukkig was Petrucci in topvorm. Waar een dergelijk interview meestal 10-15 minuten duurt, en soms wel eens uitschiet naar de twintig minuten, waren we in dit geval maar liefst veertig minuten in gesprek met de uiterst sympathieke en openhartige Italiaan. Vandaar dat dit interview ook in twee delen geplaatst zal worden.

In dit eerste deel legt Petrucci uit hoe het met hem gaat, wat de gevolgen van zijn crash waren en hoe hij nu tegen het leven aankijkt.

Hoi Danilo. Allereerst, hoe gaat het met je?
Het gaat wel goed met me. Wat betreft blessures was dit de zwaarste crash die ik ooit in m’n leven gehad heb. Ik heb mijn kaak, sleutelbeen en schouderblad allemaal op meerdere plaatsen gebroken. Vooral de situatie aan mijn hoofd was behoorlijk ernstig want als je daar gewond raakt weet je niet waar de problemen allemaal beginnen. Uiteindelijk heb ik heel veel geluk gehad.

Toen ik crashte was ik gelukkig heel fit dus mijn herstel ging behoorlijk snel, na een maand was ik min of meer weer oké. Om na mijn blessure weer een normaal persoon te worden ging redelijk snel, maar om vervolgens weer een atleet te worden is een veel grotere uitdaging. Wanneer je meerdere blessures hebt is het lastig om te trainen, in mijn geval kon ik dat bijvoorbeeld maar met één arm doen.

Het grootste probleem is nu de schouder die op meerdere plaatsen gebroken was en waar er na het raceweekend in Misano ook veel zwellingen zaten. Daardoor heb ik totaal geen kracht in mijn rechterarm maar het wordt langzaamaan beter. Als ik in Misano niet geracet had zou ik nu misschien weer zo goed als 100% fit zijn geweest. Maar mijn gevoel voor het raceweekend in Misano was dat ik al bijna weer oké was, en ik wilde het ook graag proberen. Dit heeft er echter wel voor gezorgd dat het herstel langer duurt. Op Donington Park was ik veel in gevecht met de motor maar de rondetijd kwam wel dus het gaat beter.

Maar er is dus nog wel steeds een weg te gaan in je herstel?
Ja absoluut, ik heb nog steeds geen kracht in mijn rechterarm bij het remmen. Daarnaast was het omgooien van de motor bij het veranderen van richting juist mijn sterke punt in het verleden, omdat ik daar veel kracht voor had. Nu heb ik die kracht niet meer dus moet ik mij aanpassen met de rest van mijn lichaam. Ik maak veel gebruik van mijn rugspieren zodat ik niet zoveel druk uitoefen op mijn schouder, zo compenseer ik het. Daarom moet ik heel erg nadenken met elke beweging die ik maak, het is haast alsof ik een andere motor rijd in dezelfde race. Ik heb nog steeds een weg te gaan maar het ergste gedeelte heb ik gehad. Het is nu nog een kwestie van de kracht in mijn schouder terugkrijgen.

Wat was nou precies de oorzaak van de crash? Ik hoorde iets van een gashendel die bleef hangen.
Er was een sprong en de landing daarvan was op een stukje afdaling. Het was de tweede moto van 35 minuten die ik die dag reed en was al wel een beetje moe. Wanneer je racet ben je niet afgeleid maar wanneer je in je eentje een race-simulatie rijdt zit je in een soort ‘comfortzone’. Ik herinner me dat ik naar deze sprong reed en vlak daarvoor was er een serie hobbels bij het rempunt. Toen ik daar aankwam verloor ik de voorkant eventjes en als gevolg daarvan schoot mijn hand van het stuur af. Het was maar een fractie van een seconde maar toen ik mijn hand weer terug probeerde te halen bleef de handschoen vastzitten aan de gashendel. In plaats van af te remmen gaf ik daardoor vol gas en in plaats van twintig meter te springen sprong ik wel vijftig meter. Ik landde ver na de sprong en na het afdalende gedeelte was er weer een heuvel en daar klapte ik hard op, alsof ik tegen een muur aanreed. Hierdoor heb ik ook geen blessures aan mijn benen want ik knalde met mij bovenlichaam op het stuur.

Het laatste dat ik me herinner was dat ik vijftien meter in de lucht zat en wist dat ik ditmaal niks meer kon doen, daarna herinner ik me niets meer. Na tien minuten werd ik weer wakker met heel veel mensen om me heen en ik begon te begrijpen wat er aan de hand was. Ik begon me weer wat te herinneren en herkende waar ik gecrasht was. Ik kan me nog zo goed herinneren dat mijn laatste gedachte was dat ik dood zou gaan, ik wist dat ik niets meer kon doen. Normaalgesproken als ik crash met bijvoorbeeld 200 km/h is het wel beangstigend maar het enige wat je dan doet is rollen. Het voelt dan alsof er drie gasten op je afkomen en je in elkaar slaan, dat voelt als een stormloop. Het laatste waar ik aan dacht was om nog van de motor te springen maar ik was te hoog in de lucht.

Toen ik mijn ogen weer opende begreep ik even niet wat er aan de hand was. Het voelde alsof ik op een handvol tanden aan het kauwen was. Ik bleef heen en weer gaan met mijn mond, het was als het ware een ‘tandensalade’. Ik lag in een plas met bloed waarna mijn monteur, een aantal aanwezige vrienden en de dokter zei dat we moesten gaan omdat ik te veel bloed verloor. Ze probeerden mij op te tillen omdat ik nog op de grond lag maar ik zei dat dat niet kon omdat ik ook mijn sleutelbeen had gebroken.

Toen ik eenmaal op kon staan voelde ik mijn benen en vervolgens rende ik zelf meteen naar de ambulance. Ik heb geen idee waarom ik dat deed, ik denk dat ik op dat moment de gelukkigste persoon op aarde was omdat ik mijn benen nog kon bewegen. Ik kan me daar niets meer van herinneren maar ik denk dat mijn hersenen al mijn angsten en de impact van de crash hebben geregistreerd.

Ik werd meteen geopereerd en moest daarna nog lang in het ziekenhuis blijven maar ondanks dat voelde ik me heel gelukkig. Het was een gevoel van dankbaarheid dat ik nog nooit eerder zo heb gehad, misschien ook maar beter van niet. Ik begrijp nu echt hoe belangrijk het is om de kleine dingen in het leven te koesteren. De dag na de crash begreep ik langzamerhand wat er aan de hand was en de dokter vertelde me dat ik geen blijvend letsel had. Ik keek door mijn kamer heen in het ziekenhuis en zag dat ik er het ‘beste’ bij lag van iedereen in die kamer.

De crash gebeurde na een dag hard trainen dus ik had flink gezweet en vervolgens zat ik na de crash dus helemaal onder het zand en stof. De dag erna was ik dus nog heel vies en ik wilde me daardoor graag even wassen. Ik vroeg de dokter of ik kon gaan douchen en ze keken me aan alsof ik gek was: “Nee, dat mag niet!”. Ik zat nog aan allerlei apparatuur vast en mijn sleutelbeen was nog niet rechtgezet, ook hadden ze vier schroeven in mijn kaken gezet zodat ik deze met behulp van elastieken op elkaar zou houden. Uiteindelijk hebben ze me geholpen en ik realiseerde me toen hoe veel geluk ik heb dat ik gewoon kan douchen en mijn haren nog kan wassen omdat ik mijn armen nog kan bewegen.

Ik begon echt te begrijpen hoeveel geluk we hebben als we gezond zijn. Mensen klagen vaak dat ze geen groot huis hebben, dat ze geen geld of geen goede baan hebben, of dat ze bepaalde andere dingen niet hebben. Uiteindelijk is gezondheid het grootste en belangrijkste wat we kunnen hebben in het leven. Je kunt van alles willen maar er is uiteindelijk niets beter dan gezond zijn. Ik hoop dat ik dit gevoel voor mijn hele leven kan behouden. Uiteindelijk heeft dit zware ongeval mij behoorlijk geholpen, het was een punt in mijn leven waardoor ik begreep welke dingen het belangrijkst zijn in het leven. Dat is niet het hebben van een snellere motor, een mooie auto of een mooi huis maar gezond zijn.

Op een bepaald moment dacht je dus dat je carrière voorbij zou zijn?
Ja, absoluut. De dag na de crash was ik een beetje bang om te vragen hoe slecht ik eraan toe was. Maar een bepaald gedeelte in mijn hersenen dacht: “Als ik mijn benen kan bewegen en weer kan lopen dan kan ik alles weer doen, dan kan ik ook weer op een motor stappen.” Een aantal dagen was ik behoorlijk bang maar na meerdere medische keuringen en het werk van de artsen werd duidelijk dat ik heel veel geluk heb gehad. Ze wisten niet hoe ik het voor elkaar heb gekregen maar uiteindelijk was er dus geen blijvend letsel. Ik heb nu twee platen op mijn sleutelbeen met veel schroeven, en ook nog plaatjes en schroeven in mijn kaak met een soort bitje zodat mijn tanden allemaal op de plaats blijven. Ik moet nu wel zorgen dat ik niet nog een keer op dezelfde manier crash maar verder kan ik alles weer doen. Dat is het beste wat ze me konden vertellen.

En een paar weken later was je alweer aan het racen in Misano.
Het was haast ongelooflijk, ook voor mezelf. Na de vrijdag wilde ik het wel proberen om zaterdag te racen maar ik wist niet of ik deze ook zou kunnen uitrijden. Om de motor af te stoppen moest ik vooral mijn benen gebruiken, ik kon niet meer een bocht ingaan zoals ik dat eerder deed omdat mijn schouder niet sterk genoeg was. De race op zaterdag reed ik uit en vervolgens werd ik wakker op zondag en dacht: “Fuck, hoe ga ik dit doen?” In de Superpole Race werd ik negende waardoor ik in Race 2 vanaf de derde rij kon starten.

Zowel op zaterdag als op zondag gaven ze me twee injecties tegen de pijn maar toen ik voor Race 2 de pits uitreed richting de grid zei ik tegen het team dat ik te veel pijn had. Ze zeiden tegen mij: “Danilo, je hebt aan niemand iets te bewijzen. Jij bent de enige die deze pijn voelt en we zijn al heel blij dat je hier bent. Als je nu naar huis wilt gaan moet je dat gewoon doen.” Ik zei: “Nee, ik wil op z’n minst een paar ronden rijden en kijken hoe het gaat.” Toen kwam de adrenaline en ik voelde me als Mohammed Ali die ronde na ronde steeds meer klappen incasseert. Met vijf ronden te gaan, toen ik Axel Bassani passeerde, was het mijn dierlijke instinct dat de overhand had. Het voelde alsof ik een blok beton op mijn rug had en toen ik de finishlijn passeerde was het helemaal klaar.

Maandag na de race ging ik ergens lunchen en ik probeerde een glas water op te pakken maar dat kon ik niet. Twee dagen later ging ik naar Cremona voor de test en daar reed ik met een standaardmotor maar dat ging gewoon niet. In de ochtend reed ik zo’n dertig ronden in totaal, vijf ronden per run, maar bij het remmen kon ik mijn lichaam helemaal niet in positie houden. De twee weken daarna heb ik mijn schouder volledige rust gegeven. Als ik het raceweekend in Misano had overgeslagen was ik in Donington misschien wel weer 90% fit geweest maar gelukkig hebben we de afgelopen tijd thuis goed gewerkt om de zwelling te verminderen. Nu moet ik alleen nog de kracht terugkrijgen door middel van bepaalde oefeningen.

Zijn deze achtereenvolgende raceweekenden nu dan geen probleem?
Nee, gelukkig niet. Ik compenseer het gebrek aan kracht in mijn schouder nu veel met mijn rug en ik voel nu (op donderdag voorafgaand aan het raceweekend in Most, red.) al behoorlijk veel spierpijn. Na de race in Donington had ik moeite om te lopen maar op dit moment voel ik me best wel goed.

Deel 2 van het interview met Danilo Petrucci wordt morgen (donderdag 25 juli) geplaatst.

Handige links Czech Round:

Tijdschema en volledige uitslagen
Waar te volgen op TV
NIEUW | MotoGP- en WorldSBK ticketshop
Fotoverslag

Volg Racesport.nl ook via de onderstaande social mediakanalen

Facebook | Instagram |  — X — | Threads | YouTube