De races van de IHRO-classics vonden afgelopen weekend plaats op het Engelse Cadwell Park, een zeer technisch baantje met veel hoogte verschil. Peter leerde de baan steeds beter kennen en wist een 7e, een 6e en een 5e plaats te behalen.
Vanwege de vakantie lieten veel buitenlandse coureurs verstek gaan dit weekend en stonden er dus, afgezien van een 4-tal buitenlandse coureurs, een hele sloot engelse coureurs aan de start van de IHRO races in Cadwell Park. Een circuit dat zich typeert door zijn hoogte verschillen en technische bochten in een zeer park-achtige omgeving.
De races van de IHRO maakten deel uit van een club-race weekend en de trainingen en de races gingen dan ook op zÕn engelse club-race stijl.
De twee trainingen waren lang niet genoeg om dit technische circuit echt te leren kennen, maar ik wist me toch op de tweede startrij te kwalificeren. Dit mocht in de eerste race echter niet baten, een klein technisch probleem zorgde ervoor dat ik niet aan de eerste race kon starten. Jammer, maar helaas.
De tweede race verliep wel een stuk beter, na een prima start kwam ik bij de eerste doorkomst als 9e door. Na twee ronden had ik de 8ste plaats weten te veroveren en in de vierde ronde kon ik de 7e plaats overnemen en behield die tot de eindstreep.
De laatste twee races vonden op zondag plaats. Het was zondag een stuk kouder dan zaterdag en dat merkte ik al in de sighting lap van de eerste race. Bij het insturen van een van de eerste bochten gleed de steenkoude achterband zo onder me vandaan en lag ik languit op het asfalt. Gelukkig was de snelheid dermate laag dat er alleen een stuk van de ruit was afgebroken en er een paar schaafplekken aan een voetsteunen en hendel zaten, omdat er zo weinig mankeerde kon ik de motor meteen weer oppakken en gewoon aan de race meedoen. Ik was toch wat geschrokken van het voorval in de sighting lap en daarom moest ik in de eerste ronde wat plaatsen laten schieten, maar na een ronde had ik mijn vertrouwen al weer helemaal terug en kon ik aan mijn opmars door het veld beginnen. In de paar ronden daarop kon ik veel plaatsen goedmaken en lag ik halverwege de race op een 7e positie. Binnen een ronde reed ik het gaatje naar de 6e man dicht en duurde het een ronde of 2 voordat ik de 6e plek definitief kon overnemen en op die positie de finish kon passeren.
Voor de vierde en laatste race hoopte ik op een goede start om aansluiting te krijgen met de kopgroep, die had ik het hele weekend nl nog niet gezien. De goede start lukte en ik bevond me in de eerste ronde net achter de kopgroep. Ik kon die groep twee ronden lang met moeite bijhouden, in die ronden kon ik hun lijnen goed leren op dit technische baantje, ging ik daadwerkelijk seconden sneller dan voorheen en in de 3e ronde kon ik het kleine gaatje naar de groep dichtrijden. Door een slimme lijn te kiezen in een bochtencombinatie kon ik in de laatste bocht van die combinatie naast mijn voorganger komen en de 5e plaats overnemen. Inmiddels was de kopgroep al iets uit elkaar getrokken, maar was de man op de 4e plaats binnen handbereik. Met nog 3 ronden te gaan kon ik met veel moeite het gat naar de 4e man dichtrijden en zat ik bij het ingaan van de laatste ronde aan zijn achterwiel. Achterop het circuit kon ik ernaast komen en hem eruit remmen, maar hij gaf zich zeker niet gewonnen en zette gewoon bruut door aan de buitenkant. Met zijn schouder zat hij tegen mijn kuipwerk aan, maar hij had de 4e plek wel weer terugveroverd. Ik besloot om tot de laatste bochten te wachten om nog een aanval te plaatsen, bij het uitkomen van de laatste bocht had ik meer drive, kon ik langszij komen, maar kwam ik op de lijn net een bandbreedte tekort. Toch was ik erg blij met een zwaarbevochten 5e plek en was het eigenlijk pas ik de laastste race dat ik het circuit echt goed leerde kennen.
Donderdag vertrekken we alweer richting Oostenrijk, om daar bij de INCA classics op het razendsnelle circuit van Salzburg te strijden. De week daarop zitten we in Oschersleben voor de ESA Supermono en de Duitse Aprilia RSV Mille Challenge.
