Dat klinkt goed met de Duc naar La domaine de la grande Sambuc. Pietsje oost van Aix en Provence in die ruige streek, slechts voor kenners vindbaar, lees en huiver. De aanloop erheen was lang en liep via de nieuwe Westerschelde tunnel. Terneuzen aan de Schelde is nu niet langer te missen. De betaalhokjes zijn van internationale klasse en haalden reeds de motorpers. De Westerscheldetunnel is zes km lang en aan kant van Terneuzen voor Hollands begrip best steil, op terugschakelen af.
Bij het Motor Centrum waren Guus en Juul en Ron reeds nagenoeg reisvaardig. Doel van de trip naar Zuid-Frankrijk was het goede gevoel krijgen met de fietsen en voor beide coureurs Guus en Ghis. De tweede 748 RS zou worden ingereden en Juul wilde de motoren en rijwielgedeeltes even rustig verder afstellen. Het huidige vermogensniveau ligt boven de 125 pk en nog op bijna het oude toerental. Verder waren als gast mee onze DCN voorzitter ÒGordon- Ron WeberÓ met zÕn 916 en schrijver dezes.
MCT Flanders Team verplaatst zich in een door Guus omgebouwde verhuisauto. Achterin bevindt zich de opslag voor het gereedschap, de motoren en de onderdelen. Zeer efficint ingedeeld en met een eigenbouw inklapbare uitrijdbaan. Voor de opslag, zie ook de fotoÕs, een ruimte met zeven slaapplaatsen, de keuken en de zit-eethoek en vooraan een dubbele cabine. Tijdens de rit kun je dus vanuit de cabine naar het woongedeelte om iets te gebruiken te lezen of een dutje doen. Voor het fraaie uitzicht heeft de cabine uiteraard de voorkeur. De ervaring heeft geleerd dat, hoewel je almaar door zou kunnen rijden, geen tachograaf, je er verstandiger aan doet een normaal leefpatroon van eten en rust in acht te nemen. Je slaapt toch minder goed in een rijdende auto. Met Guus en Juul beschikken we over twee ervaren chauffeurs en onze DAF rolde met een gestaag gangetje van 90 km/h op de klok en een verbruik beter dan 1:3 ÒstilletjesÓ de kmÕs weg. De reis verliep voorspoedig, prachtig weer, naar verwacht ruim tol en toch een hele zit via Lyon. Ons eerste bezoek gold het circuit van Ledenon dat op een km of twintig voor Nimes in de binnenlanden achter Remoulins ligt. We arriveerden nagenoeg 24 uur na ons vertrek uit Terneuzen, vroeg in de avond. Met name het laatste stuk van de route was sensationeel. Die franse binnenwegen blinken niet uit door route informatie maar wel door stijgingspercentages die er mogen zijn. Je verwacht elk moment Mercks en Zoetemelk met gevolg te treffen. Guus moest zelfs een keer echt stoppen en terug naar zÕn een om zoÕn klimmetjes te maken. Echter waar wij meenden de vlag als eersten op de top te gaan planten, een Guinness Book neiging, stond het paddock reeds ruim gevuld met blik en aanverwant en konden we zo achter aansluiten. Naar schatting 125 deelnemers met bijhorend social, gingen ons voor. Daarvan een fors deel nederlanders want deze trainingsgelegenheid was mede georganiseerd door Guus ten Thije. Prachtig weer, weinig wind. We hebben ons aangemeld, wat mensen begroet, heerlijk gegeten en gedronken, rondje circuit gelopen tijdschema doorgenomen en zijn toen lekker gaan slapen.
Boven op deze Ledenonse heuvel koelt het in dit jaargetijde bij heldere hemel nog goed af. Het was feitelijk gewoon koud en dan is lekker warm douche water juist weer snel op. Verder konden we goed kennisnemen van de flink opgestoken magere Mistral. Die wind is zo onplezierig dat hij een eigen naam heeft gekregen, gewoon een kille schrale noorden wind die elk gaatje in de trui benut. Gewoon te gek op zoÕn verder heerlijke en zonovergoten plek. Na een goed ontbijt gaan de achterdeuren open en komen drie prachtige DucÕs genieten van de voorjaarszon. Het gewone ritueel, brandstof erin en rustig warmdraaien, ze klinken goed.
Het circuit van Ledenon is een super Dinky Toy baan, de rijder verveelt zich geen moment, boordevol variatie en met spectaculaire hellingspercentages. Mooi hobbelvrij breed en stroef asfalt. Ideaal dus om als in oude tijden met Òveewagen en busÓ te bezoeken om te spelen. Het is onmogelijk om je hier te vervelen wel om je te vergissen. In het midden van het circuit zit een dal waar je in en uit stuurt. We doen een ronde. Vanuit de pitstraat iets omhoog en linksom dan nog wat scherper naar links en als er geen pilonnen zouden staat was je dan de weg al kwijt. Guus ten Thije heeft ruim pilonnen geplaatst voor de stuur en richtpunten. zoals ook uit de fotoÕs blijkt. Goed een groene pilon levert ons het richtpunt en we duiken met zoÕn 12 % helling het dal in en via een vrij korte draai klimmen we min of meer terug van waar we gekomen waren. Via weer dubbel linksom dubbel duiken dezelfde kuil nogmaals in en uit. Dat gebeurt nogmaals waarbij de bochten gelijksoortig maar zeker niet gelijk zijn. De derde keer klimmen we wijder uit het dal en via een ruime linker gevolgd door een hinderlijk knikje naar rechts suizen we weer naar beneden echter om nu linksom de helling met zoÕn 17 % op te stuiteren. Dit gaat zo pittig omhoog dat de meesten daar moeite hebben het voorwiel aan de straat te houden.
Duidelijk merkbaar was dat de anderen hier al langer waren en dat de wind vrij hinderlijk was. Ghis was in de eerste training weinig fortuinlijk in die eerste dalende bocht raakte hij zÕn voorwiel kwijt. Dat is fors balen ondanks weinig schade. Gelukkig kon hij met GuusÕmachine rijden maar het neemt dan toch extra tijd voor je los zit. Van een weinig fortuinlijk mede Ducatist die gevallen was en waarbij de motor nogal beschadigde konden we wat spulletjes overnemen (hartelijk dank) zodat ook het gevoel krap te zitten wegebde. De hele dag werd er door onze mannen verder perfect gereden. De machines presteerden prima en de rijders kwamen duidelijk beter in hun ritme. Reeds vanaf 16.00 uur merk je dat rijders die er langer zijn of stoppen of afzakken. Kennelijk zijn ze behoorlijk vermoeid geraakt de laatste dagen. Om 18.00 uur is het afgelopen en maakt ieder zich gereed om of huiswaarts te keren of zoals wij verder mee te gaan naar La Domaine de la Grande Sambuc.
Zoals gezegd reden we tot zes uur daarna rustig douchen, inladen en om half acht rolden we de paddock weer af. Op weg naar Remoulins, weer een andere route, herkent Juul een kruising en nog geen half uur later zitten we aan een welverzorgde dis de zaak na te bespreken. Het zal kort na tienen zijn als we relaxed en voldaan via de Nationale routes naar Aix en Provence koersen. Dan gaat het fout. In Aix en Provence met geen mogelijkheid zinnig linksaf te komen, Zo kon het gebeuren dat we ÒgevangenÓ zaten tot Marseille. Gelukkig heeft niet het gehele team de Mediterranee gezien. Geen benzinepompen, geen deugdelijke kaarten dus een dikke plaats ÒGapÓ boven Aix geprikt omdat Peyrolles langs die route lag. De plaats Vauvernargues zouden we pas veel later zien. Je zit dan echt in Õt binnenland en kort na Peyrolles gingen we maar over op de kampeerstand. De volgende morgen, prima weer, ontpopt Ron zich als geboren fransman, du pain du boursi etcetera, nu dus croissants et Sambuc. De eerste bakker is voor ons,grappig we hebben nu een kaart en staan praktisch in de achtertuin van La Domain. Het gebied dat bij la grande Sambuc hoort blijkt zoÕn 10 bij 15 km groot, het kasteeltje is tevens een pension en de baan is gewoon prive bezit van een franse reder Monsieur Fressinee of zoiets die de trip per prive helicopter doet. Hij houdt van autoÕs, daar heeft hij er een paar van, dus legde hij een baantje aan. Helaas met vangrail maar daar is sowieso geen uitloop.
Goed wij moeten vanuit het dorp klimmen naar La Grande Sambuc. Het bordje met rode rand zegt 9 m en wij zijn 11. Niettemin rollen we keurig omhoog en vanaf het kasteeltje over een nog wat ieler binnenwegje naar de baan. Onderaan in het dorpje stond ook een 18 m gelede bus van duitsers die ook Ledenon hadden weten te bereiken. De discussie ging erover lukt dat of niet. Scepcis.
Op de baan een selectie van de Ledenon gangers, gezellig. Joop de bekende baco van Assen had ook hier de leiding. Na overleg werd besloten, vanwege de vangrails, dat er in twee groepen gereden zou worden dat speciaal op verantwoord rijgedrag zou worden gelet en dat mensen die het niet zagen zitten hun geld zouden terug ontvangen. Ieder koos voor het verstand en het werd een heerlijke dag boenderen. Deze baan is zeker geen stuurbaan maar met vrij bescheiden bochten en hoge snelheid train je de gewenning aan hoge snelheid en dat is zeker belangrijk. Er stond een prachtige party tent in genomen door het befaamde Team Gordon. In overleg met teameigenaar Gordon Ron werd ons tezamen met het MikCin team van Mike Velthuijzen een plaatsje gegund. MCT-Flanders is de Gords daarvoor zeer erkentelijk. Het rijden op deze baan ging lekker socialised en Joop zag er nauw op toe dat er niet gejakkerd werd. Zo geraakten ook onze rijders moe en voldaan. Rond zes uur was het ook hier sabbat en onze voorjaarstraining zat erop. De motoren goed, de mannen goed. Na het inruimen werd de klim naar la Grande Sambuc en de daling naar Éja.. Vauvernargues
Ingezet. Om dat te vieren zijn we het plaatsje ingedoken en hebben ons laten verwennen met een entrecote en een karafke wijn. Had hij een alpino muts gehad, een palet en een ezel zo zou onze Gordon Ron hier in het ruigt onder de platanen nog menig karafke weten te verstouwen. De terugreis was plm. net zo lang als de heenreis. Nu rest ons de herinnering aan een pracht omgeving, leuke mensen, en een paar daagjes lekker knallen !!
MCT-Flanders.
