De Dutch TT van 1976 zou de boeken in gaan als een TT die onder tropische temperaturen werd verreden. Maar de weeromstandigheden waren niet het enige wat deze TT zo bijzonder maakte. Dat jaar won namelijk ook voor de laatste keer een MV Agusta op de Drentse heide. Het was de grootmeester Giacomo Agostini zelf die nog één keer wist te winnen in de 350cc klasse. Ook voor een aantal Nederlanders werd de TT van 1976 zeer succesvol.
Foto: Agostini in actie met de in Marlboro-kleuren gespoten 350cc MV Agusta.
Voor aanvang van het seizoen 1976 leek het doek reeds helemaal gevallen te zijn voor de viertakt-motoren in het wereldkampioenschap wegrace. Na eerst de macht te hebben gegrepen in de lichtere klassen, begonnen de renstallen van Yamaha en Suzuki met hun tweetakt-racers vanaf de eerste helft van de jaren ’70 ook de heerschappij over te nemen in de twee zwaardere klassen van de, als nog enige overgebleven, viertakt-renstal van MV Agusta.
Het was Giacomo Agostini zelf die twee seizoenen eerder in 1974 de overstap maakte van de renstal van MV naar het team van Yamaha, waarvoor hij in datzelfde 1974 de 350cc-titel pakte en in 1975 de 500cc-titel greep. Met deze laatste titel doorbrak Agostini de lange zegereeks van de renstal van MV dat sinds 1958 onafgebroken de wereldtitel had weten te winnen bij de halveliters met John Surtees, Gary Hocking, Mike Hailwood, Agostini zelf en Phil Read.
Aan het einde van het seizoen 1975 lijkt er definitief een einde te komen aan het viertakt-tijdperk als het de renstal van MV is die besluit zich vanaf dat moment officieel terug te trekken uit de GP’s. Het is echter Agostini zelf die met behulp van zijn persoonlijke sponsor Marlboro voor het seizoen 1976 een 350- en een 500cc MV via zijn eigen privé-team in beheer neemt om mee te gaan rijden in de GP’s. Bij de 500cc’s verschijnt hij dat jaar overigens tijdens een aantal races in plaats van met de MV met een Suzuki aan de start. De MV’s van Agostini zijn dat jaar niet meer gespoten in de vertrouwde kleuren rood/zilver, maar wel in de kleuren rood/wit van hoofdsponsor Marlboro. Ago is daarmee de eerste coureur die in de baan verschijnt met een machine waarbij de kleuren van de sponsor het uiterlijk van de motor bepalen in plaats van de eigen kleuren van de renstal zoals dat tot op dat moment altijd de gewoonte was.
Zaterdag 26 juni 1976
De TT van Assen op zaterdag 26 juni 1976 begint om 10.15 uur met de start van de 50cc’s die een race zullen rijden over negen ronden. Daarbij is het Angel Nieto die aan boord van zijn Bultaco vrij gemakkelijk de overwinning voor zich weet op te eisen. Beste Nederlander in deze race wordt Theo van Geffen die op een vijfde plek finisht.
Een klein uurtje later is het de beurt aan de heren coureurs uit de 350cc klasse die een race van 16 ronden voor de boeg hebben. In deze race is het Agostini die laat zien dat hij het racen nog niet verleerd is, nadat hij het hele jaar al geteisterd wordt door problemen met de ontsteking van zijn machine. In Assen is het geluk echter aan zijn zijde en hij wint de race dan ook op superieure wijze. Ver achter Ago zijn het Patrick Pons en Chas Mortimer die respectievelijk als tweede en derde finishen. Voor MV blijkt het uiteindelijk de laatste overwinning te zijn op de Drentse heide. Daarnaast is het tevens de laatste zege van MV bij de 350cc’s.
Vervolgens zijn het om 12.15 uur de kwartliters die aan de start verschijnen voor hun race over 15 ronden. Walter Villa, die zojuist ook de 350cc-race heeft gereden, weet met zijn Harley Davidson nog net op tijd op de grid te verschijnen na gedurende de trainingen meer dan twee seconden sneller te zijn gebleken dan de concurrentie. Voor de Italiaan zal het een zware tweede race van de dag worden na nog vermoeid te zijn van de 350cc-race, terwijl het kwik inmiddels ook is gestegen tot meer dan 30 graden Celsius. Toch slaagt Villa er in door een sterke inhaalwedstrijd, na een slechte start, de 250cc-race op zijn naam te schrijven, vóór Takazumi Katayama en John Dodds.
Na de middagpauze is het om 14.00 uur de beurt aan de 125cc klasse, waarbij Morbidelli-coureur Paolo Pileri de race perfect begint. Hij is namelijk als beste weg bij het verspringen van het licht, terwijl zijn grootste belagers, teamgenoot Pier Paolo Bianchi en Bultaco-coureur Nieto, hun race een stuk minder beginnen. Toch is het Bianchi die gedurende de wedstrijd de koppositie van zijn stalgenoot Pileri weet over te nemen door een ijzersterke race te rijden. Hij komt ook als winnaar over de streep. Pileri zelf weet wel de tweede plek veilig te stellen, vóór Nieto die uiteindelijk derde wordt. Aanvankelijk was het Henk van Kessel die lange tijd rondreed op deze derde plek, maar twee ronden voor het einde van de race wordt de Nederlander helaas gedwongen zijn machine aan de kant te zetten vanwege een vastgelopen motorblok.
En dan om 15.10 uur staat het klapstuk van de dag op het programma; de start van de race voor de halveliters. Barry Sheene mag met zijn Suzuki vanaf pole-position vertrekken, vóór Ago (ditmaal ook op Suzuki) met daar weer naast de twee Nederlanders Wil Hartog en Marcel Ankoné. Hartog heeft een perfecte start en hij voert met zijn Riemersma Suzuki maar liefst vier ronden lang het veld aan. Dan is het echter Sheene die met zijn veel snellere fabrieks-Suzuki aan Hartog voorbijgaat. Datzelfde doen even later ook de Amerikaan Pat Hennen en Agostini. Ago krijgt echter in de laatste ronde van de race nog te maken met een vastloper, waardoor het alsnog ‘de Witte Reus’ is die knap derde wordt. Ankoné is dan helaas al uitgevallen met ontstekingsproblemen, terwijl een aantal andere coureurs hun machine aan de kant heeft moeten zetten, omdat ze het vanwege de hitte eenvoudigweg niet meer vol hebben weten te houden.
Het slotstuk van de dag wordt de race voor de Zijspannen; een race die een ware uitputtingsslag zal blijken te worden. De wedstrijd wordt uiteindelijk gewonnen door de Zwitserse combinatie van Hermann Schmid en Jean Petit-Matile, met vlak daarachter het Nederlandse span van Martin Kooy en Rob Vader die knap als tweede finishen. Zij zijn er wel in geslaagd de hitte de baas te blijven; iets wat een groot aantal andere combinaties en toeschouwers die dag niet lukt.
Met het afvlaggen van de Zijspannen komt er tevens een einde aan de tropische Dutch TT van 1976. Ago slaagt er later dat seizoen nog in met zijn MV de 500cc-race tijdens de GP van West-Duitsland op de Nürburgring te winnen. Naast de laatste zege voor Ago betekent het ook de allerlaatste GP-zege voor de renstal van MV Agusta; de renstal die vanaf 1977 ook niet meer aan het wereldkampioenschap deelneemt. Het definitieve einde van een tijdperk is daarmee een feit.
Bron foto: www.motosclassicas70.com.br
