Op Racesport.nl hebben we dit seizoen een aantal vaste columnisten die wekelijks hun visie delen over de actualiteiten in de motorsport. Deze vooraanstaande namen uit de Nederlandse motorsport kunnen dankzij hun positie een unieke inkijk geven in hoe het er met name achter de schermen aan toegaat.
Deze week is Michael van der Mark onze columnist. De 30-jarige coureur uit Bergschenhoek werd in 2014 World Supersport kampioen en sinds 2015 rijdt hij in het World Superbike kampioenschap, waar tot dusver vijf overwinningen achter zijn naam staan. Sinds 2021 is Van der Mark fabrieksrijder bij het BMW Motorrad WorldSBK Team.
In deze column spreekt Michael uitgebreid over de zware crash van afgelopen zondag tijdens Race 2 van de World Superbike klasse op het TT Circuit Assen en hoe de komende tijd er voor hem uit gaat zien.
Laat ik beginnen met te zeggen dat ik hier enorm van baal. Vrijdag begonnen we redelijk aan het weekend maar het gevoel was nog niet helemaal goed. We hadden ’s middags wat geprobeerd en we stonden er redelijk goed bij maar het was zeker nog niet zoals we wilden. Zaterdag in de kwalificatie had ik m’n snelste ronde ooit gereden op het TT Circuit Assen maar dan sta je vijftiende. Het was geen slechte ronde en het voelde goed aan, ik kon niet echt aangeven dat ik ergens veel tijd had laten liggen.
In de race kwamen we erachter dat we met de setup toch een beetje de verkeerde kant op waren gegaan. Ik kon best wel constant rijden, maar dat lukte me alleen maar als ik alleen reed; in een groep lukte dat niet. Ik kon niemand eruit remmen en kreeg niet het vertrouwen van de voorkant, dat was enorm zonde.
Zondagochtend gingen we terug naar de basissetting van vrijdagochtend en daarmee ging het gelijk beter. In de warm-up waren er nog best wel wat natte plekken op de baan maar ik had het vertrouwen. De Superpole Race was niet slecht maar het is gewoon zonde dat je vijf plekken winst behaalt maar uiteindelijk in Race 2 nog steeds vanaf de vijftiende plaats moet starten. In die race neem je veel risico, vooral nu de verschillen zo klein zijn, en dan schiet je er uiteindelijk nog niets mee op. Hoe dan ook zat het tempo er in die wedstrijd wel goed in en keek ik daardoor uit naar Race 2.
Ik kan me alles van Race 2 nog herinneren maar voor m’n gevoel heeft de race maar één ronde geduurd. Het was een beetje chaos in de openingsfase en ik zat natuurlijk weer in het gedrang. Voor mijn gevoel dat ik nog niet op de limiet omdat het zo’n chaos was in de beginfase. Na een paar rondjes kun je dan pas echt je eigen tempo rijden. Tot op het moment van de crash kwam ik er redelijk mee weg maar in de Geert Timmer bocht was ik ‘m aan de achterkant kwijt, dat ging wel heel snel. Toen ik de grond raakte voelde ik meteen dat ik m’n been had gebroken.
De marshals en medici die er meteen bij waren hebben fantastisch werk gedaan. Ik wist direct dat ik mijn been had gebroken en dat ik daar weg moest. Het duurde lang voordat ik daar weg kon omdat de ambulance er niet kon komen, maar ik heb daar weinig pijn gehad omdat er meteen een infuus werd toegediend. Behalve mijn gebroken been wist ik meteen dat ik verder niets had.
Er was eerst nog wat verwarring over wat precies mijn verwondingen waren omdat iemand had geroepen dat ik een open beenbreuk zou hebben. Ik weet wie dat is en ik hoop dat deze persoon nooit meer terugkomt op zijn functie. Ik lag daar in pit lane en vanwege het protocol schermden ze me af met doeken, dat zorgt natuurlijk al gauw voor de nodige schrik bij mensen. Mensen weten niet precies wat er aan de hand was, ik wel. Voor mij viel het dus enigszins mee maar als iemand vervolgens zulke dingen gaat roepen wordt het verhaal omgedraaid. Sommige mensen wisten dat ik had gezegd dat het goed ging maar later horen ze dan dat andere verhaal, dat kan gewoon niet.
Meteen bij de impact wist ik dus dat het mijn been was maar verder had ik eigenlijk niets, ook daarna in het ziekenhuis had ik nergens last van. Er zijn veel echo’s en scans gemaakt omdat het toch een harde klap was geweest, maar hiermee is voor de zoveelste keer bewezen hoe ontzettend goed onze airbagpakken zijn. Ze zijn er bij Alpinestars nog mee bezig om de airbag uit te lezen maar de belangrijkste uitkomst is dat ik verder bijna niets heb. Als je dit een paar jaar geleden zonder airbag had gedaan dan was er veel meer aan de hand geweest.
Ik werd diezelfde avond nog in Groningen geopereerd, ze wilden daar niet te lang mee wachten omdat er ook veel grote bloedvaten in je been lopen. Tijdens de operatie hebben ze ook alle pezen, banden en gewrichten gecontroleerd en dat was allemaal goed, ook nu heb ik daar geen last van. Ze hebben een grote pin in mijn bovenbeen gezet door het beenmerg weg te boren en vervolgens de pin er helemaal naar beneden in te schuiven. Die zetten ze vervolgens vast met een pen en wordt dan aan de boven- en onderkant vastgeschroefd. Ik heb eigenlijk maar drie kleine sneetjes in mijn been en het bot kan dankzij deze pin nergens meer heen.
Ik had ‘m nog iets mooier kunnen breken, dan had ik dezelfde dag alweer kunnen lopen. Nu moet ik wel mijn voet blijven gebruiken en er beweging in houden maar mag ik er nog geen gewicht op zetten omdat het bot nog moet aansterken. Op dit moment heb ik eigenlijk het meeste last van de spieren eromheen die nog ontzettend stijf zijn. Nadat ik afgelopen winter al het ijzerwerk van de vorige blessures heb weg laten halen zit er nu dus weer wat nieuws in, wellicht is dat iets voor de prijsvraag van volgend jaar.
Tot woensdagmiddag ben ik in het ziekenhuis gebleven. Ik had niet heel veel pijn maar het was gewoon beter om nog even daar te blijven zodat ze me een beetje in de gaten konden houden. Ik ben inmiddels wel handig met krukken dus ik kan overal komen, ik ga niet thuis zitten.
In alle voorgaande jaren heb ik weinig zware crashes gehad maar dit seizoen ben ik er in Australië en Indonesië ook al vrij hard afgegaan. Het lijkt wel alsof de pech allemaal tegelijk komt, de gifbeker moet volgens mij helemaal leeg. Hopelijk is die dat nu wel. De komende tijd zal het een kwestie zijn van naar mijn eigen lichaam luisteren, daarmee herstel je sneller dan dat je eigenwijs bent. Dat heb ik inmiddels wel geleerd.
Tot over vier weken,
Michael van der Mark
Glenn van Straalen, Collin Veijer, Michael van der Mark en Wilco Zeelenberg zijn in 2023 de vier vaste Racesport.nl columnisten, zij zullen ons dit seizoen wekelijks om beurten op donderdag voorzien van een column.
Lees hieronder de vorige columns:
7. Column Collin Veijer: Dit is hoe ik een Grand Prix weekend op een nieuw circuit voorbereid
6. Column Wilco Zeelenberg: “Ik vraag me af of het beoogde doel van de Sprint races behaald wordt”
5. Column Glenn van Straalen: Zo rijd ik op het TT Circuit Assen
4. Column Michael van der Mark: “De agressie in de MotoGP is te verklaren”
3. Column Collin Veijer: “Het doel is om de beste rookie te worden”
2. Column Wilco Zeelenberg: “Wij hoeven voor niemand onder te doen”
1. Column Glenn van Straalen: “Het kampioenschap klopt nog van geen kant!”
Handige links Pirelli Dutch Round:
Tijdschema en volledige uitslagen
Waar te volgen op TV
Fotoverslag
