Donderdag is columndag op Racesport.nl. Vandaag weer een column uit de MotoGP, van onze columnist en Yamaha Tech 3 rijder James Toseland die deze column vlak voor de races op Brno schreef.
De vier weken rust zo midden in het seizoen hebben me nieuwe energie gegeven en ik ben er van overtuigd dat ik klaar ben voor de resterende zeven races – te beginnen met die in Tsjechië. Het is was een drukke periode met hoogtepunten maar ook enorme dieptepunten.
Ik hou er van om me te concentreren op de positieve punten. Ik heb de laatste twee weken gebruikt om aan een vaardigheid te werken waar ik nooit echt veel geluk mee heb gehad – Doe het zelf. Ik heb vier of vijf maanden geleden een huis gekocht in Frankrijk en dit was de eerste mogelijkheid om het huis in te richten. Mijn eerste taak was het maken van mijn eigen kleine trofeeën kamer in de kelder.
Ik heb nog niet eerder zoiets gehad en het was geweldig om al die trofeeën bij elkaar te zien. Ik stond eigenlijk perplex hoeveel het er wel niet waren – ik heb het idee dat het mijn ego wel een beetje gemasseerd heeft na een paar moeilijke maanden. Ik ben nu ook een expert in vloerbedekking leggen en dat is iets waarvan ik nooit gedacht had dat ik dat ooit zou kunnen zeggen. Het was eigenlijk best leuk, gewoon een beetje relaxen en verder veel in de buitenlucht trainen. Het maakt echt verschil als je met de racefiets de frisse lucht in kan vergeleken met een muffe gymzaal wat normaal het geval is in Engeland.
Ik heb ook goed nieuws gekregen dat mijn Tech3 Yamaha team in de zomerstop een nieuw en verbeterd motorblok heeft gekregen. We hebben er een na drie races gekregen en dat was een wereld van verschil – we hopen dat dat ook zo zal zijn in Brno, wat een snel circuit is. Daarnaast heb ik wat voor TV gedaan en dat was wel cool. Het eerste item was voor de BBC en daarin moest ik trainen met de mariniers – dat was echt aanpoten! Ik denk niet dat ik mijn werk daarvoor zal opgeven.
Bij het tweede item kreeg ik enkele extreme race tips in een Aston Martin voor het ‘Fifth Gear’ programma op Channel Five. Het was weer eens wat anders en ik zat veel lager bij de grond dan ik had verwacht, maar ook hier geld dat ik niet denk dat ik snel een stuntrijder zal worden.
Ik ben ook gefascineerd door de Olympische spelen, ik ben er helemaal gek op. Het hoogtepunt voor mij was de 400m vrije slag waar Rebecca Adlington goud won en Joanne Jackson brons. Ik zat, net als een hoop anderen deden, voor de TV te schreeuwen en ze aan te moedigen, het was geweldig toen ze wonnen.
Over dat gedoe met die jonge schoonspringer, Tom Daley, en zijn partner Blake Aldridge heb ik me wel druk zitten maken. Ze presteerden op de dag zelf niet goed maar ik merkte dat Aldridge Daley de schuld geeft van hun slechte prestatie. Dat is toch gewoon kul! Die jongen is 14! Het gaat om ervaring, en ook al zou hij niet zo goed gepresteerd hebben dan nog ga je hem niet publiekelijk afvallen. Je bent een team! We leken wel amateurs maar zo doen de Britten het normaal niet op dat niveau.
Dit allemaal werd natuurlijk overschaduwd door het ongelofelijk slechte nieuws dat Craig Jones, een goed vriend van mij, om het leven kwam tijdens de Supersport race op Brands Hatch. Ik was op een bruiloft in Leicester toen iemand me vertelde wat er gebeurd was. Ik ben in de auto gesprongen en naar het ziekenhuis gereden, ik kwam daar nog op tijd om met zijn familie te kunnen praten en heb nog geprobeerd met hem te praten voordat ze de life support uit hebben gezet, het was een vreselijke avond.
Craig was een toekomstig wereldkampioen – daar ben ik zeker van. Hij was nog maar 23 en reed al op een ongelofelijk niveau. Hij had talent en was geweldig in de omgang, gewoon magisch. Ik heb al eerder in mijn columns gesproken over het risico van de sport en Craig heeft nu de ultieme prijs moeten betalen. De motor gemeenschap is zo hecht in Engeland, iedereen zoekt steun bij elkaar bij gebeurtenissen als deze.
We kennen allemaal de risico’s en we weten hoe gevaarlijk het kan zijn. Je hebt respect voor wat de ander doet en voor het gevaar. Ik noem dit mijn werk maar eigenlijk is dat niet zo. Als dit gewoon een baan was dan zou je niet de risico’s nemen die wij elke week nemen. Mijn gedachten gaan uit naar zijn familie en ik zal de eerst volgende race een zwarte armband dragen om hem te gedenken.
Hij weet dat ik aan hem denk, net als iedereen die met een motor racet of er alleen maar af en toe op rijd. Ik kan hem het beste gedenken door op de baan succesvol te zijn. Laten we hopen dat die eerbetuiging komend weekend tot zijn recht komt.
