De column is terug op Racesport.nl. Op woensdag zal er gedurende het wegrace seizoen wekelijks een column te lezen zijn, een column verzorgd door één van de vier Racesport.nl columnisten.
Onderstaand een column van de hand van Hans Koopman.
Ode aan Oom Piet
Altijd kom je ze weer tegen op het circuit: ex-coureurs en oude coryfeeën. Nederlanders, maar ook buitenlanders. De toppers van weleer, die in het verleden schitterden op ons roemruchte TT Circuit Assen en vele andere banen.
De meesten zijn er met een functie. Neem Hans Spaan en Jarno Janssen, aan de slag met Axel Pons voor RW Racing GP. Of Wilco Zeelenberg, bij het Yamaha Factory Team als protegé van Maverick Viñales. Franco Uncini en Loris Capirossi zijn beiden als ‘veiligheidsapostelen’ in dienst bij Dorna. Een aantal ‘grote namen’ zijn teameigenaar geworden: Sito Pons, Lucio Checcinello, Fausto Gresini en Jorge ‘Aspar’ Martinez. Mannen als Angel Nieto, Didier de Radigues en Patrick van den Goorbergh zijn aan het werk als reporter. Barry Veneman kom je tegen als bondscoach bij de KNMV. Randy Mamola en Franco Battaini besturen de Ducati-tweezitters.
Maar er zijn ook oude bekenden zonder een functie. Zij zijn niet weg te slaan zijn bij ‘hun’ geliefde motorsport. Echte liefhebbers, zoals u en ik. Vaste TT-gasten zijn Boet van Dulmen, Marcel Ankoné en Wil Hartog. Ook sprak ik regelmatig met Drikus Veer, de eerste Nederlandse coureur in buitenlandse dienst (bij het Italiaanse Gilera). Helaas is hij sinds 2011 niet meer onder ons. De ‘Tijger uit Borculo’ vocht in zijn hoogtijdagen duels uit met mannen als Umberto Massetti, Reg Armstrong en Geoff Duke. En met Piet Knijnenburg, de ‘Leeuw van Wassenaar’!
Ik leerde Piet Knijnenburg kennen via mijn rondleidingen op het TT Circuit Assen. Een heer, een echte gentleman. Ik durfde hem uit respect niet met ‘Piet’ aan te spreken, maar voelde dat hij ‘meneer Knijnenburg” ook niet prettig vond. Het werd ‘Oom Piet’, de gouden middenweg.
Oom Piet werd in 1918 geboren in Wassenaar. Midden jaren dertig was hij een nationale bromfietsheld. Hij reed in die tijd zijn eerste betrouwbaarheidsritten op landgoed Duinrell. Later won hij de 500cc-race van 1946, tijdens de eerste na-oorlogse TT, toen nog Nationale Motorraces. Op een BMW R51RS, uit 1939 notabene. Een bijzonder emotioneel jaar voor Piet, want zijn broer Gerard kwam enkele maanden daarvoor door een motorongeluk om het leven. Dezelfde maand trouwde Piet met zijn grote liefde. De geboorte van dochter Marion maakte dat het een jaar met dubbele gevoelens werd. Piet zal ter nagedachtenis aan zijn broer Gerard een logo op zijn helm gaan dragen, iets dat in die tijd niet gebruikelijk was. Een konijn met symbolisch één oor naar beneden en de letter H die tijdens internationale races voor ‘Holland’ stond.
Oom Piet was van alle markten thuis. Bromfietsraces, cross, grasbaanraces, zesdaagse enduro ritten, wegraces solo en zelfs zijspanraces. Niets was hem te dol. Tweetakt of viertakt, merk, cylinderaantal en cylinderinhoud, geen enkel punt. Van een 48cc Cicciolo tot een vette 750cc Indian Scout. De James, BMW, AJS Boyracer, Velocette, Maico, NSU Sportmax, Matchless en BSA waren hem ook wel toevertrouwd. In 1950 krijgt hij door de KNMV de Hans de Beaufortbeker uitgereikt, de hoogste onderscheiding in de vaderlandse motorsport. Hij wordt zevenvoudig Nederlands kampioen, vijf keer in de 500cc en tweemaal in de 350cc.
Denk nou niet dat Oom Piet een TT oversloeg. Geen denken aan! Hij reed zelfs een aantal jaren geleden nog tijdens de Race of the Champions een paar rondjes op zijn oude BMW. Viel hem niet mee, hij was toen al slecht ter been. Oom Piet liep moeizaam met behulp van één kruk naar de BMW, grijnst van oor tot oor, geeft vervolgens gewoon gas en geniet overduidelijk!
Op een avond werd ik thuis geroepen door mijn vrouw: ‘Hans, telefoon!’ Op de vraag wie er belde antwoordde ze: ‘ene Konijnenburg of zo’. Niks Konijnenburg, Knijnenburg belde. Oom Piet dus! Zomaar, even praten over de op handen staande TT. Als liefhebbers onder elkaar. Ook stuurde hij nog een envelop met originele foto’s uit zijn racecarrière naar me toe, een enkele gesigneerd. Prachtig!
Piet Knijnenburg, een mooi en veelzijdig mens. De Leeuw van Wassenaar, motorsportman in hart en nieren, is niet meer. Op 18 mei jongstleden is hij vredig ingeslapen. Zoals hij zelf zei, na een lang en prachtig leven. Oom Piet zou 28 augustus 99 jaar geworden zijn. Ik zal zijn markante stem nooit vergeten en de herinneringen aan onze ontmoetingen koesteren. Vaarwel, Oom Piet!
