Ter voorbereiding op het nieuwe raceseizoen trok Superbike-coureur Bertus Folkertsma naar Spanje. Onder de Spaanse zon maakte hij zijn eerste trainingskilometers van 2006. Zijn belevenissen leest u in zijn vierde column.
Toen ik op woensdag 8 maart met mijn beide motorfietsen bij de firma Wilbers in het Duitse Nordhorn was om de vering een servicebeurt te geven werd me gevraagd of ik ook zin had om met hen op trainingsstage te gaan naar Albaceta en Valencia te Spanje. Lang bedenktijd kreeg ik niet. De week erop zou er al worden getraind n de motoren zouden al op vrijdag in de trailer worden geladen. Nu hoef ik zelf ook niet zo lang na te denken over zoÕn vraag, dit zijn nu juist de dingen die de motorsport zo leuk maken. Maar ik heb natuurlijk andere verplichtingen, o.a. aan mijn werkgever Geertsma in Dokkum. Die weet dat ik met hart en ziel met mijn sport bezig ben en stemt om die reden meestal dan ook in met dergelijke verzoeken, mits het werk het toelaat uiteraard. Dat was nu ook het geval en dus was het enige dat ik nog moest regelen een vliegticket. Donderdagmiddag om 17.00 uur was alles geregeld. Inpakken en wegwezen dus. En motorfiets kon mee naar Spanje, van de andere sloopte ik de onderdelen, die ik nodig zou kunnen hebben, als ik mocht komen te vallen, zoals de kuip, de clipons enz.
En zo zat ik op dinsdagochtend 14 maart in een vliegtuig richting Valencia. Daar moest ik vier uren wachten op de aankomst van het Wilbers team. We huurden een auto en zetten koers naar ons eerste reisdoel: Albacete. Christian Kellner is de rijders van het team, waar ik veel mee zou optrekken. Hij is niet alleen snel op de motor, maar ook in een auto zoals hij demonstreerde. Het werd met andere worden geen toeristische rit naar Albacete.
Er stonden ons een paar superdagen te wachten. Alles was perfect: het weer, het circuit, de organisatie. Er werd getraind in twee groepen, die om beurten steeds een uur konden trainen en een uur konden rusten, en dat drie volle dagen.
De eerste meters zijn altijd raar, maar ik had al snel het ritme en de smaak weer te pakken. Drie jaar geleden was ik hier ook geweest en tijdens de eerste dag zat ik al snel weer op mijn oude tijd van toen.
Bekende namen die ook aan de trainingen deelnamen waren Laverty, Leon Haslam, Andy Meklau en natuurlijk mijn tijdelijke team genoot van deze week Christian Kellner, meestal Kelly genoemd.
De meeste rijders probeerden hun motorfiets te verbeteren door verschillende set-ups toe te passen, terwijl ik, zonder eigen monteurs, alleen maar bezig was mezelf te verbeteren.
Tijdens deze dagen ben ik ook even langs de baan gaan lopen om te zien hoe mijn collega-rijders bepaalde bochten nemen. Het is prachtig om te zien hoe een aantal snelle jongens aan komt rijden, van links naar rechts glijdend, en dan toch nog prachtig mooi de bochten in sturen. Ik denk dan: Ôdat moet ik toch ook kunnenÕ. Kelly vertelde me desgevraagd dat hij veel met zijn achterrem werkt. Zal ik toch ook eens proberen!?
Tijdens deze trainingen kreeg ik de meeste banden van Kelly. Op een set banden, waar hij vijftien ronden mee had gereden, kon ik nog gemakkelijk mijn eigen tijden verbeteren.
Het ging hier dan wel om slicks met de maat 195-70-17 achter. Voor alle duidelijkheid: 195 staat voor de breedte van de band in mm, 70 is het percentage (de hoogte van de band is 70% van de breedte) en de velgmaat is 17 inch. Standaard rijd ik op 190-55-17. Dat betekende dat ik nu hoger op de motor zat. Problemen gaf dat niet. Integendeel, het gevoel dat deze banden op de motor en mij gaven was echt verbluffend.
De rondetijden gingen steeds verder naar beneden naarmate de dagen voorbij vlogen. Uiteindelijk was ik net vier seconden sneller dan drie jaar geleden. Dat is het goede nieuws, maar helaas was het verschil met de toprijders zoals een Kelly mij net wat te groot om er trots op te zijn.
Na afloop alles inpakken want de Spanjaarden, die dat weekend aan een cuprace of zoiets zouden deelnemen, zaten al te dringen om ons plekje over te nemen in de pitbox. De weergoden hadden het met ons beter voor dan met hen want op zaterdag kwam het hemelwater met bakken naar beneden.
Terug naar Valencia reed ik mee in de truck van het Wilbers racing team. Dat was heel gezellig: ik heb een beetje Duitse les gehad van de chauffeur en hij Engelse van mij.
Bij aankomst in Valencia viel het mij meteen op: wat een prÁchtig complex. Bij de ingang word je onthaald door de grote helden in de motorsport die je in de vorm van een prachtig monument welkom heten.
Het publiek kan het gehele circuit overzien en er zitten mooie, verschillende soorten bochten in: snelle technische bochten, haakse, terugdraaiers enz.
De eerste training ging voor mijn gevoel redelijk goed. Mijn snelste ronde tijdens deze training was 1 min. 47. Maar door Kelly werd ik al meteen met de neus op de feiten gedrukt.
Na twee ronden reed hij al een 1 min. 43 en na de derde ronde kwam hij binnen met als snelste ronde 1.41. Ik keek hem aan en vroeg hem: ÔHoe doe je dat?Õ Hij begon te lachen en vertelde me dat hij hier al vier WK-wedstrijden had gereden. Bij twee daarvan was hij op het podium gekomen.
Dat verklaarde natuurlijk wel iets, maar toch, wat gingen de anderen donders snel.
Toen Kelly de baan weer op ging leek het net of alle Duitse topcoureurs op elkaar zaten te wachten. Tijdens de volgende ronden leek het wel een Duits onderonsje met Kelly, Meklau en Teuchert die voortdurend aan het stuivertje wisselen waren. Prachtig om te zien. Maar tegelijkertijd ook pijnlijk om te moeten constateren dat die van een ander niveau zijn dan ik. Ja, de waarheid is soms hard.
Mijn tijden gingen gelukkig ook naar beneden en ik klokte mijn snelste ronde op 1.43 en een beetje.
Wat een luxe: een retourtje Spanje met het vliegtuig om op twee prachtige circuits te kunnen trainen. En tussendoor even sneupen in Valencia.
Zo mag het wat mij betreft altijd wel zijn.
Bertus Folkertsma
(in samenwerking met Otto Kuipers)
Reageren? Dat kan naar [email protected]
