Nadat ik vorig jaar erg genoten had van de Ducati Club Races op het circuit van Assen, kwam er dit jaar weer een vervolg op. Net zoals het vorig jaar kregen we weer van Hans Oosterhoff de in eigen huis ontworpen Troll Supertwin mee om deel te nemen aan de Sound of Thunder race. Zeker niet de snelste motor, maar wel eentje welke met sturen niets onder hoeft te doen van de snelste en duurste motoren.
Allard tijdens de training (foto: Kees Siroo)
Verder was het een mooie gelegenheid om te zien hoe de onderarmen na de operatie zouden aanvoelen onder race omstandigheden.
Zaterdag tijdens de eerste training begon ik rustig aan, om er zeker van te zijn dat de in orde was, maar daarna kon er gas gegeven gaan worden. Toen ik steeds sneller ging rijden, kwam ik steeds meer in de problemen met de vering. En omdat het niet de bedoeling was om te gaan vallen besloot ik rustiger aan te doen en ben zelfs de pitstraat ingereden. Te zien aan het tie-wrapje om de voorvork, bleek dat hij veel te diep kwam. En met de gemaakte veranderingen hoopte ik dat het in de volgende en gelijk ook laatste tijdtraining nog beter zou gaan. Het pakte erg goed uit want al gelijk gingen de ronde tijden naar beneden. Uiteindelijk zakte mijn tijd met een zeer extreme 3 seconden, wat resulteerde in een 29e startplaats. En van de totaal 42 starters was ik toch tevreden, wetende dat ik zo`n 50 to 70 PK minder had dan de meeste andere deelnemers.
Op zondag ochtend hadden we nog lekker een warm-up. En hoewel we maar tien minuten kregen deed ik toch mijn best om weer extra ervaring op te doen op de voor mij bijna onbekende motor. Wij hadden ook als enige klasse Ôs middags twee races. Om drie uur startte de eerste. De start was niet zoals de laatste races op de Yamaha, maar was nu echt beroerd. Dat was niet omdat ik te laat vertrok, maar omdat alles zoals toerental, koppeling, vermogen en geluid totaal anders aanvoelen als een hoog- toerige Supersport 600. Met nog twee man achter me kwam ik op de Nationale aan. Met remmen wist ik reeds een aantal man te pakken. In de Nationale bocht nam ik het risico om er buitenom al zoveel mogelijk te pakken. Door het gedrang op de Veenslang verloor ik door het lagere vermogen geen plaatsen. Wist wel gelijk een hoop rijders buitenom te passeren. Verder in het zuidelijke gedeelte ging ik er nog een paar voorbij, ik kwam de eerste ronde alweer als 25e langs. En na een paar ronden had ik alweer de 22e positie in handen.
Deze positie hield ik ronden lang vast. Tot ik rustig in liep op de veel snellere Honda VTR-SP2 voor mij. En met het nemen van de Geert Timmer bocht net voor het het ingaan van de laatste ronde remde ik hem eruit. Gelukkig kwam hij voor de Nationale niet voorbij, maar boven op het knikje op de Veenslang zat de Honda ineens aan de binnenkant en voor dat ik hem eigenlijk kon zien klapte de Honda op volle snelheid in de zijkant. Met een snelheid van ongeveer 180 km/h werd ik van de motor gekegeld.
Eerst lekker een stukje op mijn rug gegleden tot ik achteruit het gras op ging. Voor ik het wist vloog ik door de lucht en werd ik al tollend steeds hard op de grond gegooid. Het duurde een eeuwigheid voordat ik stil kwam te liggen. En maar hopen dat je de bandenstapels niet gaat raken, dat je niets zult breken en of Eemshaven (de volgende race) niet in gevaar komtÉÉ..
Net voordat ik stil lag stond ik al erg kwaad op en keek rond of ik die klooÉÉ. ook ergens zag liggen, maar hij bleek niet gevallen en doorgereden!!!!
Gelukkig had ik alleen wat gekneusde en blauwe plekken. Net zoals ik was jammer genoeg ook de motor gaan tollen en was er niet veel heel meer.
Hierdoor was het dus onmogelijk om deel te nemen aan de tweede race later in de middag. Een erg tegenvallend einde aan het voor de rest goed verlopen weekend. Uiteraard zou ik volgend jaar weer terugkomen, maar dan op een iets snellere motorÉ..
Maar over twee weken zijn we er gewoon weer bij met de Yamaha`s tijdens de ONK wegraces op het stratencircuit van Eemshaven.
