Het Italiaanse merk Cagiva is een kleine 15 jaar vertegenwoordigd geweest in de 500cc klasse. Het Italiaanse raspaardje werd regelmatig bereden door coureurs, die reeds hun grootste successen geboekt hadden en alsnog onderdak konden vinden bij Cagiva, alhoewel ook een aantal talenten hun eerste racekilometers in de zwaarste klasse maakte op deze machine. Zo groot en succesvol als de Japanse constructeurs zou Cagiva nooit worden, maar het Italiaanse merk heeft wel een redelijk betekenisvolle rol gespeeld in de geschiedenis van de wegracerij.
De Cagiva verschijnt voor het eerst aan de start van een 500cc race tijdens de laatste GP van het seizoen 1980 op de N_rburgring. De machine wordt bereden door de vice-wereldkampioen van het jaar daarvoor, Virginio Ferrari. De machine is voorzien van een gewijzigd Yamaha 500 blok, waarbij onder andere gebruik is gemaakt van andere cilinders en zuigers. Pas later verschijnt Cagiva met een eigen fabrikaat aan de start van de GPÕs. Ferrari komt tijdens de trainingen echter niet verder dan een 35ste tijd en daardoor kan hij ook geen potten breken in de race zelf.
In 1981 verschijnt Ferrari opnieuw aan de start van de 500cc klasse aan boord van een Cagiva. De Italiaan slaagt er na een heel seizoen opnieuw niet in punten voor het wereldkampioenschap te pakken.
Het seizoen daarop vertrekt Ferrari naar Suzuki, maar voor Cagiva wordt wel het eerste wereldkampioenschapspuntje in de wacht gesleept. Het is voormalig 350cc wereldkampioen Jon Ekerold (aanvankelijk ook Suzuki-coureur in 1982), die tijdens de laatste GP van het seizoen op de Hockenheimring n puntje pakt door als tiende over de streep te komen.
Eindstand WK 500cc 1982:
28e Jon Ekerold, 1 punt
Voor het seizoen 1983 wordt Ferrari teruggehaald bij Cagiva en samen met Ekerold zal hij de eer voor het Italiaanse merk hoog moeten houden. De Italiaan en de Zuid-Afrikaan slagen er echter opnieuw niet in punten te pakken.
In 1984 wordt voormalig wereldkampioen Marco Lucchinelli aangetrokken om de kar te gaan trekken voor Cagiva, nadat de Italiaan in 1983 zeer teleurstellend heeft gepresteerd aan boord van de fabrieks-Honda. De Franse coureur Herv Moineau wordt de tweede man binnen het team van Cagiva, nadat Ferrari opnieuw is vertrokken, dit keer naar Yamaha. De komst van Lucchinelli levert echter niks op. Het is zijn teamgenoot Moineau, die voor het enige puntje zorgt door in Joegoslavi als tiende de meet te passeren.
Eindstand WK 500cc 1984:
27e Herv Moineau, 1 punt
Cagiva kan blijkbaar maar moeilijk afstand doen van Virginio Ferrari, want in 1985 keert hij andermaal terug naar Cagiva om de gebleven Lucchinelli van enige ruggensteun te voorzien. Veel successen boeken de twee Italianen samen niet, want aan het eind van het seizoen staan beide coureurs niet vermeld in de eindstand voor het kampioenschap. Toch heeft de Cagiva wel degelijk enig potentieel. Dat blijkt wanneer Kenny Roberts een week voor de laatste GP (van San Marino) op het circuit van Misano met de machine test. De drievoudig wereldkampioen slaagt er zowat in het bestaande ronderecord van Spencer op datzelfde circuit te verbeteren.
In 1986 contracteert Cagiva de jonge Spanjaard Juan Garriga, terwijl Lucchinelli het voor het derde opeenvolgende jaar alsnog mag proberen bij de Italiaanse renstal. Tijdens de openings-GP op Jarama pakt Garriga een veelbelovende achtste plek en daarmee ook drie punten voor het WK. In Assen wordt Garriga nog eens tiende en aan het eind van het seizoen komt de teller voor de Spanjaard daarmee op vier punten te staan. Lucchinelli pakt daarentegen geen enkele top 10 klassering.
Eindstand WK 500cc 1986:
17e Juan Garriga, 4 punten
Voor het seizoen 1987 neemt Cagiva twee subtoppers van het jaar daarvoor onder zijn hoede. Didier de Radigues (7e in 1986) en Raymond Roche (8e in 1986) hebben dat jaar de beschikking over fabrieksmateriaal. Samen zorgen de Belg en de Fransman voor de eerste echte succesjes voor Cagiva. Zo pakt De Radigues onder andere een nette vierde plaats in Brazili, terwijl Roche in Joegoslavi en Argentini tot twee keer toe een vijfde plek in de wacht weet te slepen, naast het feit dat beide rijders in enkele andere GPÕs ook nog wat punten bij elkaar weten te sprokkelen.
Eindstand WK 500cc 1987:
12e Didier de Radigues, 21 punten
13e Raymond Roche, 15 punten
Het grote nieuws voor aanvang van het seizoen 1988 is de overstap van vice-wereldkampioen Randy Mamola naar Cagiva. Met de ÔSproetenkoningÕ hoopt Cagiva eindelijk de aansluiting te kunnen vinden bij de wereldtop. Raymond Roche blijft tevens bij Cagiva als tweede man fungeren.
Mamola speelt dat seizoen echter geen rol van betekenis binnen het kampioenschap, maar hij schenkt Cagiva wel zijn eerste podiumplek door op het circuit van Spa Francorchamps als derde te finishen. Daarnaast scoort de Amerikaan dat seizoen nog een aantal nette top 10 klasseringen, terwijl Roche ook op een drietal circuits wat punten pakt. Massimo Broccoli is de derde rijder die in 1988 punten pakt voor Cagiva, zij het als tijdelijke coureur voor de Italiaanse renstal.
Eindstand WK 500cc 1988:
12e Randy Mamola, 58 punten
20e Raymond Roche, 13 punten
35e Massimo Broccoli, 2 punten
Het jaar daarop blijft Mamola bij Cagiva, maar opnieuw wordt de aansluiting met de fabrieksmachines uit Japan niet gevonden. De resultaten van Randy zijn zelfs nog minder dan het jaar daarvoor, toen de Amerikaan nog n keer op het podium wist te komen. De beste klassering van Mamola dat jaar is een zevende plaats in Joegoslavi. Ook Broccoli pakt dat jaar maar een paar punten voor het WK.
Eindstand WK 500cc 1989:
18e Randy Mamola, 33 punten
29e Massimo Broccoli, 8 punten
Na de jaren 1988 en 1989 is gebleken dat ook Mamola Cagiva de gewenste successen niet kan geven. Om de kansen op een doorbraak te vergroten, verschijnt Cagiva daarom in 1990 met een team van maar liefst drie vaste coureurs aan de start met naast opnieuw Mamola, de ervaren Engelsman Ron Haslam en het aanstormende Braziliaanse talent Alexandre Barros.
Dat seizoen worden door alle drie de coureurs wel enige aardige klasseringen behaald, maar opnieuw spelen de Cagiva-rijders geen rol van betekenis als er gekeken wordt naar het kampioenschap. De drie coureurs eindigen in de middenmoot en zien alle vaste fabriekscoureurs van Yamaha, Honda en Suzuki boven zich eindigen in de eindstand.
Eindstand WK 500cc 1990:
12e Alexandre Barros, 57 punten
13e Randy Mamola, 55 punten
15e Ron Haslam, 46 punten
Cagiva zorgt in 1991 opnieuw voor een stunt door viervoudig wereldkampioen Eddie Lawson aan zich te binden. Barros blijft voor het team van de gebroeders Castiglioni rijden, terwijl ook Marco Papa een aantal races voor hetzelfde merk rijdt.
Kan Lawson Cagiva datgene bieden waar men op gehoopt heeft? Het antwoord is ja. Eddie rijdt zich dat seizoen namelijk tien keer bij de top 6, waaronder twee derde plaatsen in Itali en Frankrijk. Tevens eindigt de Amerikaan op een zesde plaats in de eindstand; de eerste keer dat een Cagiva-rijder zich bij de top 10 in de eindstand weet te scharen. Barros zorgt daarnaast ook voor een mooie prestatie door een vierde plaats te pakken (achter Lawson) in Itali.
Eindstand WK 500cc 1991:
6e Eddie Lawson, 126 punten
13e Alexandre Barros, 46 punten
16e Marco Papa, 36 punten (gedeeltelijk op een Honda)
Voor het seizoen 1992 blijft het team van Cagiva qua rijdersbezetting eens een keer ongewijzigd ten opzichte van het jaar daarvoor. Zowel Lawson als Barros zullen opnieuw de renstal van Cagiva vertegenwoordigen. De podiumplaatsen van Lawson van het jaar daarvoor smaken naar meer; het smaakt naar een overwinning.
Op het TT circuit van Assen is Barros heel dicht bij de zege, maar de Brazilaan moet na een spannende strijd uiteindelijk genoegen nemen met een derde plaats. Een GP later is het echter raak voor Lawson. Op een opdrogende Hungaroring rukt Lawson vanuit het middenveld op naar voren en uiteindelijk komt ÔSteady EddieÕ met een voorsprong van zoÕn 14 seconden als eerste over de streep. Lawson schrijft hiermee geschiedenis, want hij boekt de eerste overwinning voor Cagiva sinds haar eerste optreden in de 500cc klasse tijdens de GP van Duitsland in 1980. Doordat zowel Lawson als Barros echter tijdens veel races dat jaar niet aan de finish komen, spelen de twee Cagiva-coureurs geen echte rol van betekenis voor het kampioenschap.
Eindstand WK 500cc 1992:
9e Eddie Lawson, 56 punten
13e Alexandre Barros, 29 punten
Na het seizoen 1992 beindigt Eddie Lawson zijn wegrace
carri¬re en Barros maakt de overstap naar Suzuki. Doug Chandler doet het tegenovergestelde en vertrekt bij Suzuki om voor Cagiva te gaan rijden. Naast Chandler zal ook Mathew Mladin aantreden op de rode machine.
Het seizoen begint voor Chandler goed als hij op Eastern Creek een derde plaats pakt, maar daarna presteren zowel Chandler als Mladin nogal wisselvallig. Op Donington Park rijdt Carl Fogarty als wild-card rijder voor Cagiva en de Engelsman pakt zowat een podiumplek, zij het niet dat hij in de laatste ronde zowat zonder benzine komt te staan. Vlak voor de streep wordt hij daardoor alsnog gepasseerd door zijn landgenoot Niall MacKenzie, waarmee Fogarty genoegen moet nemen met een vierde plek. Vanaf de GP van Tsjechi is ook John Kocinski ingelijfd als ÔderdeÕ rijder bij het team. De Amerikaan debuteert met twee vierde plaatsen. Tijdens zijn thuis-Grand Prix op Laguna Seca is Kocinski echter niet te houden en hij scoort daarmee de tweede overwinning voor Cagiva. Naast Chandler, Kocinski, Mladin en Fogarty pakt ook Juan Garriga als wild-card rijder een aantal punten voor Cagiva.
Eindstand WK 500cc 1993:
10e Doug Chandler, 83 punten
11e John Kocinski, 51 punten
13e Mathew Mladin, 45 punten
23e Carl Fogarty, 13 punten
27e Juan Garriga, 7 punten
Doug Chandler en John Kocinski blijven in het seizoen 1994 uitkomen voor de Italiaanse renstal. Michael Doohan is een klasse apart, maar voor het eerst in de geschiedenis weet een Cagiva-coureur daadwerkelijk een rol van betekenis te spelen in de strijd om de titel, zij het dan wel om de twee overgebleven ereplaatsen in de eindstand.
Kocinski rijdt zijn machine dat jaar zeven keer naar het podium met als hoogtepunt een overwinning tijdens de openings-GP in Australi. Daardoor eindigt ÔLittle JohnÕ dan ook als derde in de eindrangschikking (slechts twee puntjes achter tweede man Cadalora); de beste prestatie ooit van een Cagiva-coureur. Doug Chandler sprokkelt ook zijn puntjes mee en pakt bovendien een knappe tweede plaats in Argentini.
Eindstand WK 500cc 1994:
3e John Kocinski, 172 punten
9e Doug Chandler, 96 punten
In 1995 neemt Cagiva afscheid van de GPÕs en de Italiaanse renstal verschijnt daarmee dat jaar niet meer met een officieel fabrieksteam aan de start, nadat door de jaren heen al regelmatig eerder gezegd was dat men er mee zou stoppen. Dit keer is het echter definitief. Tijdens de GP van Itali op het circuit van Mugello verschijnt Pierfrancesco Chili voor zijn eigen publiek nog wel eenmalig op een Cagiva van het jaar daarvoor. De Italiaan komt niet verder dan een tiende plaats.
Eindstand WK 500cc 1995:
27e Pierfrancesco Chili, 6 punten
Met de tiende plaats van Chili komt er dan echt een einde aan de deelname van Cagiva aan het wereldkampioenschap. Zoals gezegd bleven de machines van de Japanse fabrieken een klasse apart, maar Cagiva was toch wel het merk van Europese bodem, dat gedurende enkele jaren de Ôbest of the restÕ bleek te zijn met een aantal leuke uitschieters en een sterk slotakkoord in 1994.
Tekst: Asse Klein, [email protected]
Bron foto: www.bikez.com
Eddie Lawson op de 500cc Cagiva in 1991.
