Hij werd ‘slechts' drie keer wereldkampioen; Wayne Rainey. Eind jaren '80 en begin jaren '90 was de Amerikaan een begrip in de 500cc klasse met zijn Yamaha. Helaas kwam in 1993 op het circuit van Misano een abrupt einde aan zijn actieve wegracecarrière op het moment dat hij nog volop in de race was voor zijn vierde wereldtitel op rij.
Foto: Wayne Rainey zoals we hem kennen, rijdend met het nummer 1.
Wayne Rainey maakt zijn debuut in de GP's in 1984 bij de kwartliters (na in de jaren daarvoor onder andere furore te hebben gemaakt in het Amerikaanse Superbike Kampioenschap, waar hij in 1983 de titel pakt). Hij komt dat jaar terecht bij het team van de zojuist gestopte coureur Kenny Roberts. Samen met de Brit Alan Carter moet hij de eer hoog houden voor dit Marlboro Yamaha Team. Voor Rainey wordt het een seizoen met wisselende resultaten. Zijn beste klassering dat jaar is een knappe derde plek tijdens de tweede GP van het seizoen in Italië op het circuit van Misano. Later dat jaar slaagt hij er in Joegoslavië ook nog in een vierde plek te pakken en samen met nog een aantal andere top 10 klasseringen eindigt hij dat seizoen op een achtste plek in de eindstand voor het wereldkampioenschap 250cc, net vóór zijn teamgenootje Carter die we op een negende plek kunnen terugvinden.
Daarna is het enige tijd rustig rondom Rainey wat betreft de GP's. Drie jaar lang vinden we hem niet terug in wedstrijden voor het wereldkampioenschap (wel is hij op dat moment weer actief onder andere in het Amerikaanse Superbike Kampioenschap, waar hij in 1987 nogmaals de titel grijpt), maar in 1988 maakt hij zijn rentree in de GP-wereld en wel in de 500cc klasse. Daar komt hij opnieuw terecht bij het team van Kenny Roberts, ditmaal in de kleuren van Lucky Strike, die vanaf 1986 met een eigen team in de Koningsklasse is terug te vinden. Daar komt Rainey dat seizoen samen te rijden met de talentvolle Australiër Kevin Magee.
Voor Rainey wordt het een zeer succesvol debuutseizoen in de zwaarste klasse. Op de laatste race van het seizoen in Brazilië na komt hij met de Yamaha overal aan de finish, waarbij hij zich regelmatig naar het erepodium weet te rijden. Hoogtepunt daarbij is de eerste GP-zege uit zijn loopbaan door op het circuit van Donington Park de Grote Prijs van Groot Brittannië op zijn naam te schrijven.
Rainey eindigt dat jaar op een verdienstelijke derde plek in de eindstand voor het kampioenschap, zij het ruim achter wereldkampioen Eddie Lawson en tweede man Wayne Gardner die dat jaar duidelijk gedomineerd hebben.
In 1989 staat Rainey andermaal samen met Magee aan het vertrek in de 500cc klasse voor het team van Roberts.
Voor Rainey wordt het opnieuw een geweldig seizoen, waarbij hij lange tijd in de race is voor de wereldtitel. Hij scoort namelijk de ene na de andere podiumplaats, waaronder drie zeges en geruime tijd staat hij dan ook aan de leiding in de tussenstand voor het kampioenschap. Op het circuit van Anderstorp in Zweden komt daar echter verandering in. Aldaar gaat hij, na in een spannend gevecht verwikkeld te zijn geweest met zijn grootste concurrent Eddie Lawson (op een Honda), met zijn machine onderuit, terwijl het Lawson zelf is die er op zijn beurt met de overwinning vandoor gaat en daarmee tevens de leiding in de tussenstand van zijn landgenoot overneemt. Tijdens de twee laatste GP's van dat jaar slaagt Lawson erin Rainey nog twee keer voor te blijven, waardoor Rainey uiteindelijk genoegen moet nemen met de titel van vice-wereldkampioen. Een dure valpartij dus in Zweden voor de protegé van Kenny Roberts die hem uiteindelijk min of meer zijn eerste wereldtitel heeft gekost, want winst in Zweden, waar hij zeker kans op maakte, was uiteindelijk genoeg geweest voor Rainey om de titel te pakken.
In 1990 rijdt Rainey samen met Lawson, respectievelijk als de nummers twee en één van het vorige seizoen, voor het team van Roberts Sr. (dat jaar voor het eerst in de kleuren van Marlboro), nadat Lawson weer terug is gekeerd naar het oude nest van Yamaha.
Er staat dat jaar geen maat op Rainey die op een zeer overtuigende manier zijn eerste wereldtitel grijpt. Hij wint maar liefst zeven races en alleen tijdens de GP van Hongarije weet hij geen punten te pakken. Door dit constante presteren van Rainey is het gat naar de tweede man in de eindstand van dat jaar, Kevin Schwantz, ook enorm die het Rainey nog wel een aantal keren enigszins moeilijk heeft kunnen maken.
Het jaar daarop, 1991, heeft Rainey het zwaar aan de stok met Michael Doohan die uitkomt voor het Rothmans Honda Team. De Australiër gaat lange tijd aan de leiding in de tussenstand voor het kampioenschap. Zowel Rainey als Doohan scoren de ene na de andere podiumplaats en aan het eind van het seizoen bedraagt het onderlinge verschil slechts één puntje in het voordeel van Rainey. Dit verschil wordt uiteindelijk nog wel iets groter, omdat dat jaar eenmalig gebruik gemaakt wordt van schrapresultaten. Zowel Rainey als Doohan kunnen één keer een nul-score schrappen, terwijl Doohan nog eens één derde plek moet inleveren, terwijl Rainey nog een negende plek in Italië kan wegstrepen. Daardoor bedraagt het verschil tussen beide heren aan het eind van het seizoen uiteindelijk negen punten in het voordeel van Rainey, wat hem dus zijn tweede titel oplevert.
In 1992 lijkt het er lange tijd op dat Doohan ditmaal er wel echt met de titel vandoor gaat. Halverwege het seizoen heeft Rainey al een achterstand van 65 punten op zijn grootste rivaal. Tijdens de TT, waarbij Rainey overigens niet aanwezig is op de wedstrijddag vanwege de gevolgen van een zware crash op het circuit van Hockenheim kort daarvoor tijdens de trainingen voor de Duitse GP, gaat het echter helemaal mis voor Doohan door een zware valpartij tijdens de trainingen waarbij hij zich dusdanig blesseert, dat de Australiër niet eerder terug kan keren op de circuits dan tijdens de op één na laatste GP van het seizoen in Brazilië. Rainey, die na de TT wel weer aanwezig is, heeft in de tussentijd een hoop van zijn achterstand goed kunnen maken en in Brazilië gaat hij er ook met de overwinning vandoor, terwijl de nog verre van herstelde Doohan met een twaalfde plek geen punten weet te pakken. Met nog één GP voor de boeg is het onderlinge verschil dan ook nog slechts twee punten in het voordeel van Doohan.
Op het circuit van Kyalami in Zuid-Afrika, waar de laatste GP van dat seizoen wordt verreden, blijkt echter al snel dat Doohan het tempo niet bij kan houden. Goed kijkend naar de pitsborden rijdt Rainey veilig naar een derde plek, terwijl Doohan niet verder komt dan een zesde plaats, waardoor de derde wereldtitel op rij voor Rainey een feit is. Desondanks was het ook voor Rainey een zwaar seizoen geweest.
In 1993 gaat het lange tijd maar tussen twee man; Rainey, nog altijd op de Marlboro Yamaha, en Schwantz op de Lucky Strike Suzuki. Met nog drie races te rijden gaat Rainey aan de leiding in de tussenstand voor het kampioenschap met een voorsprong van elf punten op zijn rivaal en landgenoot Schwantz. Maar dan gaat het verkeerd voor Wayne tijdens de GP van Italië op het circuit van Misano. In de tiende ronde van de race breekt het achterwiel van Rainey weg bij het uitkomen van de eerste bocht. Uiteindelijk komt Rainey in de grindbak tot stilstand, waarbij hij zijn onderlichaam niet meer kan bewegen. Wayne wordt met een helikopter afgevoerd naar het ziekenhuis waar even later geconstateerd wordt, dat hij een ruggenwervel heeft gebroken. De crash heeft als gevolg dat Wayne nooit meer zal kunnen lopen, waarmee dus een droevig einde komt aan de actieve wegrace-carrière van de sympathieke en ijzersterk en zeer constant rijdende Amerikaan.
Schwantz slaagt er dat jaar overigens in de titel in de laatste races van het jaar naar zich toe te slepen, terwijl Rainey aan het eind van het seizoen uiteindelijk toch nog op een tweede plek eindigt in de eindstand voor het kampioenschap.
Een aantal jaren later keert Rainey terug in het wereldkampioenschap als teambaas van een eigen 500cc-team, waar onder andere mannen als Loris Capirossi, Norifumi Abe en Sete Gibernau nog een poosje voor uitkomen. Uiteindelijk stopt Wayne ook hi
er na een aantal jaren mee.
Hij was dus een zeer begaafd en constant rijdend coureur; Wayne Rainey. De crash op het circuit van Misano zorgde er uiteindelijk dus voor dat hij noodgedwongen zijn actieve race-carrière moest beëindigen. Anders had hij zeker nog een aantal jaren met de besten mee gekund, wat misschien nog wel in een aantal extra wereldtitels had kunnen resulteren.
Erelijst van Wayne Rainey:
24 overwinningen
3 wereldtitels
1984:
250cc: geen overwinningen, 8e in de eindstand
1988:
500cc: één overwinning, 3e in de eindstand
1989:
500cc: drie overwinningen, 2e in de eindstand
1990:
500cc: zeven overwinningen, 1e in de eindstand
1991:
500cc: zes overwinningen, 1e in de eindstand
1992:
500cc: drie overwinningen, 1e in de eindstand
1993:
500cc: vier overwinningen, 2e in de eindstand
Bron foto: www.specialbike.com
