Finishpraat: Zuur kijken na een eerste Grand Prix zege

De wekelijkse rubriek Finishpraat speelt in op actualiteit, combineert verleden met heden en haalt oude herinneringen op; kortom een verhaal voor de echte motorsportfan. Niet vaak stond een rijder zo zuur te kijken op het podium na zijn eerste Grand Prix zege als Pierfrancesco Chili in 1989. En dat nog wel nadat de Italiaan zijn thuisrace in de 500cc op Misano had gewonnen.

Stakende rijders zien we tegenwoordig gelukkig nauwelijks meer. In de jaren 70 en 80 gebeurde dat nog wel eens zoals tijdens de Grand Prix van 1982 in het Franse Nogaro – die vanwege omstandigheden op en buiten de baan – door bijna alle fabrieksrijders werd geboycot. Ook op Spa-Francorchamps werd in 1979 door veel toprijders niet geracet, omdat de baan te glad was nadat het circuit compleet was vernieuwd. Maar de 500cc race van 1989 op Misano past ook zeker in dit rijtje thuis. Bij de eerdergenoemde GP’s ging het al mis in de trainingen. Dat was nu niet het geval. De Grand Prix van Italië in 1989 had vanwege commerciële belangen een bijzonder tijdschema met races (zoals 125cc) die al op zaterdagmidddag werden verreden en de 500cc race die zondag na een pauze van bijna drie uur – als laatste van de dag – om 15:45 uur op de planning stond.

Na een aantal zonnige trainingsdagen begon het wat te druppelen toen de 500cc rijders op de startgrid stonden. De toprijders van 1989 zoals Eddie Lawson, Wayne Rainey, Kevin Schwantz, Christian Sarron en Randy Mamola gingen met elkaar in conclaaf of het wel verstandig was om te gaan racen aangezien de baan al glad was zonder dat het nat was. De genoemde rijders gingen zelfs van de grid af om te overleggen. Ze wilden graag extra trainingstijd, maar dat kregen ze niet van de organisatie. Dit alles zorgde voor een bijzondere situatie, omdat er een aantal privérijders wel gewoon wilden vertrekken en hun motor als een statement vooraan op de grid parkeerden. De regen zette niet door en de baan droogde langzaamaan op.

Rond 17:00 uur werd er na veel discussie wel gestart op een droge baan. Het leek zelfs een leuke race te gaan worden, want er ontstond een grote kopgroep met daarin natuurlijk Schwantz, Rainey en Lawson. Na nog geen vijf ronden racen begon het opnieuw te regenen. De toprijders besloten op eigen initiatief de race te staken. De organisatie kon dan ook niet anders om vrij kort daarna de rode vlag te zwaaien. De toprijders stuurden hun motoren de pits in en het werd door hun gebaren al snel duidelijk dat ze niet van plan waren om – wanneer het nat bleef – nog weer naar buiten te gaan. Het bleef regenen, het ging zelfs keihard regenen. Zo ontstond er een situatie dat praktisch alle fabrieksrijders besloten om niet meer van start te gaan, omdat de natte baan in hun ogen te gevaarlijk was om op te racen. Daarnaast waren veel rijders solidair aan hun collega’s. 19 rijders wilden niet meer starten. Een groep privérijders wilden wel rijden en zagen hun kans, aangezien de organisatie de race ‘gewoon’ wilde laten verrijden. Daarnaast was er één fabrieksrijder die wel van start wilde gaan: thuisrijder Pierfrancesco Chili.

De start was een bijzonder beeld; slechts 12 rijders – 11 privérijders en Chili – stonden op de grid. De baan was kletsnat. Condities waar tegenwoordig absoluut niet meer in gereden zou worden. De condities waren bijvoorbeeld veel slechter dan de gestaakte race onlangs in Japan. Racen was ook een groot woord, want de rijders zaten rechtop in de bochten om zich door de enorme plassen te werken. Chili won de race voor privérijders Simon Buckmaster en Michael Rudroff. De finish was pas om 18:45 uur toen het al schemerig werd. Voor Chili betekende het zijn eerste Grand Prix zege en dat nog wel in eigen huis. Het was ook de eerste Italiaanse 500cc zege na Franco Uncini in 1982. Ondanks de bijzondere gebeurtenis keek Chili allesbehalve blij op het podium. Ook enigszins begrijpelijk, omdat deze rare zege allesbehalve voelde als een volwaardige overwinning. Zijn collega fabrieksrijders konden de stunt van Chili niet waarderen en lieten dat ook merken door met een aantal rijders naar het podium te komen.

Een uur na de finish gaf een groep toprijders een persconferentie waarin regerend wereldkampioen Lawson als een soort woordvoerder optrad: “Ik betreur de gang van zaken, maar we moesten deze keuze maken. In de regen was het te gevaarlijk om hier te racen. Zelfs op een droge baan is het al glad, waarom dit circuit is goedgekeurd weet ik niet.” Mamola vulde daarbij aan: “Het is de schuld van de FIM en Italiaanse bond, want zij hebben dit circuit gekozen.” Ook Schwantz, Sarron, Mick Doohan en Ron Haslam waren bij deze persconferentie en steunden hun Amerikaanse collega’s. Chili – die niet aanwezig was (en waarschijnlijk ook niet welkom was) bij deze persconferentie – werd uiteraard ook gevraagd waarom hij wel ging racen: “Ik besloot om wel te rijden, omdat zulke grote beslissingen door de organisatie en niet door de coureurs op de startgrid genomen moeten worden.” Een jaar later (1990) werd er “ gewoon” weer geracet door de Grand Prix coureurs in Misano. Door een nieuwe asfaltlaag waren de problemen met de extreme gladheid verbeterd. Voor Chili zou het ook blijven bij deze ene zege in de 500cc. De Italiaan zou in 1991 een stap terug doen naar de 250cc waarin hij meerdere Grand Prix races wist te winnen. Chili’s tweede GP-zege tijdens de TT Assen 1991 zal Wilco Zeelenberg nog wel eens aan terugdenken, omdat de Nederlander toen zeer dichtbij een thuiszege was, maar in de slotronde nog werd gepasseerd door Chili en Luca Cadalora.

Tot volgende week,
Asse Klein

Volg Racesport.nl ook via de onderstaande social mediakanalen

Facebook | Instagram |  X | Threads | YouTube