Na een goede opbouw van de trainingen en een het vinden van een redelijk goede afstelling werd het een race in de kopgroep voor Robert, goed voor de eerste WK punten, 7 in totaal. Voor een eerste keer op dit uitdagende circuit deed Schotman goede zaken met een negende finishpositie slechts 2,5 seconde achter de winnaar.
Imola is een circuit dat je moet liggen. Persoonlijk heb ik andere favorieten. Als voorbereiding had ik via internet de baan diverse keren virtueel gereden. Ik ontdekte dat er vele rijlijnen werden gereden. Met mijn rijderscoach de opties doorgesproken en vrije training één zou ik benutten om de baan te leren kennen en steeds sneller te gaan. Dat resulteerde in de 6e tijd van de in totaal 37 deelnemers. Daarmee was ik tevreden.
Vrije training twee probeerde ik de snelheid verder op te bouwen en te pieken zodat ik naar Superpole 2 zou doorstromen. Dat lukte net niet. Ik had te veel verkeer om een snelle tijd te kunnen klokken. Het werd een enigszins teleurstellende 12e rondetijd. Maar zonder de slipstream kon ik de andere rijders prima volgen. Geen zorgen dus voor de race. Extra voordeel dat ik in superpole 1 moest kwalificeren was de 15 minuten extra rijtijd. Extra nadeel, ik moet dan wel als 1e of 2e in de superpole eindigen. Maar dat deed ik ook, ik reed de 2e tijd waarmee ik door ging naar de superpole voor de eerste 12 startgrid posities.
Superpole 2 ging prima. Netjes de rondetijd opgebouwd naar het einde van de 15 minuten. Ik had me prima gepositioneerd en juist toen ik wilde profiteren van de slipstream van de twee rijders voor mij, verremde zich er eentje waardoor het voordeel wegviel. Tja, dan is de laatste ronde een kwestie van zo hard mogelijk en zelfstandig uitrijden. Een 10e rondetijd werd het toen. Vanuit die positie zag ik geen probleem om in de kopgroep te komen en mee te strijden voor de overwinning.
De start van de race was goed, niets gewonnen of verloren aan posities. Veel belangrijker nog, de 1e ronde ongeschonden door en aansluiting bij de kopgroep. Ik wilde nu ook niet in de kopgroep rijden, maar op het vinkentouw, ietsje verder naar achteren. Ik had na Aragon en Assen even genoeg van het geslinger van de andere rijders in de kopgroep. Ik wilde per se finishen en niet nog een keer crashen door het toedoen van andere rijders. Gedurende de race kon ik de snelheid prima volgen. Toen Perez iets terugviel door een haperende motor, kon ik er voorbij en de aansluiting met de voorste rijders terugpakken. Ik merkte dat de voorkant een minder gripniveau kreeg gedurende de race. Daardoor kon ik de laatste paar ronden net niet meer dat zetje extra geven om verder naar voren te komen zonder naar mijn beleving teveel risico te nemen om te crashen. En dat wilde ik in geen geval. Dan zou het maar de 9e positie worden. In ieder geval de finish en eerste WK punten. Toch een prettig gevoel in race 3. Al zijn het maar 7 punten ik sta op de WK lijst met een score!
De volgende race is eind mei in Donington, Engeland. Nieuwe baan voor mij, maar daarover maak ik mij geen zorgen. Ik ga daarheen met een doel van een top 5 finish en weer meer WK punten. Ik wil namelijk graag de kampioen worden van de Yamaha bLU cRU rijders in 2017!
